Engelse vostenhuizen

Lijsten van de Engelse koningen.

Dit is een lijst van de koningen van Engeland. De eerste koning van wie het bestaan vaststaat is Hengest van Kent. Hij was de voorvader van Egbert van Wessex, de eerste koning van Wessex.

De nakomelingen van Hengest van Kent ( tot Edgar Ætheling ) vindt u in het volgend parenteel :

Het parenteel der Deense koningen die heersten over Engeland ( Sven Gaffelbaard, Knoet de Grote, en Hardeknoet ) vindt u in volgend rapport :

Huis Plantagenet

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Hendrik II Henry Curtmantle	1154 - 1189	Plantagenet	Eleonora van Aquitanië
	Richard I Richard Lionhearted	1189 - 1199	Plantagenet	Berengaria van Navarra
	Jan John Lackland Jan zonder Land	1199 - 1216	Plantagenet	Isabella van Angoulême
	Hendrik III Henry of Winchester	1216 - 1272	Plantagenet	Eleonora van Provence
	Eduard I Edward Longshanks Hammer of the Scots	1272 - 1307	Plantagenet	Eleonora van Castilië
	Eduard II Edward of Carnarvon	1307 - 1327	Plantagenet	Isabella van Frankrijk
	Eduard III Edward of Windsor	1327 - 1377	Plantagenet	Filippa van Henegouwen
	Richard II Richard	1377 - 1399	Plantagenet	Anna van Bohemen Isabella van Valois

Huis Lancaster (eerste periode)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Hendrik IV Henry Bolingbroke	1399 - 1413	Lancaster	Johanna van Navarra
	Hendrik V Henry	1413 - 1422	Lancaster	Catharina van Valois
	Hendrik VI Henry	1422 - 1461	Lancaster	Margaretha van Anjou

Huis York (eerste periode)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Eduard IV Edward	1461 - 1470	York	Elizabeth Woodville

Huis Lancaster (tweede periode)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Hendrik VI Henry	1470 - 1471	Lancaster	Margaretha van Anjou

Huis York (tweede periode)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Eduard IV Edward	1471 - 1483	York	Elizabeth Woodville
	Eduard V Edward	1483	York	Geen	Geen
	Richard III Richard	1483 - 1485	York	Anne Neville

Huis Tudor

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Hendrik VII Henry	1485 - 1509	Tudor	Elizabeth van York
	Hendrik VIII Henry	1509 - 1547	Tudor	Catharina van Aragon Anna Boleyn Jane Seymour Anna van Kleef Catharina Howard Catharina Parr	Catharina van Aragon
	Eduard VI Edward	1547 - 1553	Tudor	Geen	Geen
	Jane Jane	1553	Grey	Guilford Dudley
	Maria I Mary	1553 - 1558	Tudor	Filips II van Spanje
	Elizabeth I Elizabeth	1558 - 1603	Tudor	Geen	Geen

Koningen van Engeland en van Schotland

Toen Elizabeth I in 1603 kinderloos stierf, werd haar neef de nieuwe koning van Engeland als Jacobus I; hij was al als Jacobus VI koning van Schotland.

Huis Stuart (1603-1694)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Jacobus I James Charles	1603 - 1625	Stuart	Anna van Denemarken
	Karel I Charles	1625 - 1649	Stuart	Henriëtta Maria van Frankrijk
	Karel II Charles	1660 - 1685	Stuart	Catharina van Bragança
	Jacobus II James	1685 - 1688	Stuart	Maria van Modena
	Maria II Mary	1689 - 1694	Stuart	Willem III van Engeland

Huis Oranje-Nassau (1689-1702)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	(Stadhouder Willem III) Willem III William III	1689 - 1702	Oranje-Nassau	Maria II van Engeland

Huis Stuart (1702-1707)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Anna Anne	1702 - 1707	Stuart	George van Denemarken

Koningen van Groot-Brittannië

* Door de Act of Union van 1707 werden de koninkrijken Engeland en Schotland met elkaar verenigd in het Koninkrijk van Groot-Brittannië

Huis Stuart (1707-1714)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Anna Anne	1707 - 1714	Stuart	George van Denemarken

Huis Hannover (1714-1820)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	George I Georg Ludwig von Hannover	1714 - 1727	Hannover	Sophia Dorothea van Celle (George I scheidde van haar en liet haar in 1694 in Slot Ahlden opsluiten)
	George II George Augustus	1727 - 1760	Hannover	Caroline van Brandenburg-Ansbach
	George III George William Frederick	1760 - 1820	Hannover	Charlotte van Mecklenburg-Strelitz

Koningen van het Verenigd Koninkrijk

* Door de Act of Union van 1801 werden de koninkrijken Groot-Brittannië en Ierland met elkaar verenigd in het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland.
** In 1922 scheidde de Ierse Vrijstaat zich af van het Verenigd Koninkrijk. Het protestante noordelijke deel bleef in bezit van de Britten. In 1927 werd de naam officieel veranderd in het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland.

Huis Hannover (1820-1901)

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	George III George William Frederick	1760 - 1820	Hannover	Charlotte van Mecklenburg-Strelitz
	George IV George Augustus Frederick	1820 - 1830	Hannover	Caroline van Brunswijk
	Willem IV William Henry	1830 - 1837	Hannover	Adelheid van Saksen-Meiningen
	Victoria Alexandrina Victoria	1837 - 1901	Hannover	Albert van Saksen-Coburg en Gotha

Huis Saksen-Coburg en Gotha

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	Eduard VII Albert Edward	1901 - 1910	Saksen-Coburg en Gotha	Alexandra van Denemarken
	George V George Frederick Ernest Albert	1910 - 1917	Saksen-Coburg en Gotha	Mary van Teck

Huis Windsor

* Naar aanleiding van de Eerste Wereldoorlog werd de naam van het Britse koningshuis in 1917 veranderd van Saksen-Coburg-Gotha in Windsor.

	Naam	Regeringsperiode	Dynastie	Echtgenoot / echtgenote
	George V George Frederick Ernest Albert	1917 - 1936	Windsor	Mary van Teck
	Eduard VIII Edward Albert Christian George Andrew Patrick David	1936	Windsor	Ten tijde van zijn regering geen, later Wallis Simpson
	George VI Albert Frederick Arthur George	1936 - 1952	Windsor	Elizabeth Bowes-Lyon
	Elizabeth II Elizabeth Alexandra Mary	1952 - heden	Windsor	Philip Mountbatten

Geschiedenis van de Engelse vorstenhuizen.

Voor de geschiedenis van het Britse Koningshuis moet men ver terug de tijd in gaan. In de romeinse tijden werd het noorden (het huidige Schotland) bewoond door een volk dat de Romeinen de Picten noemden. Het noorden in nooit ingenomen door de romeinen. Het zuiden Britannia (het huidige Engeland) bestond uit de Kelten en de Romano-Britten, die in de 5de eeuw door de Angelsaksen naar de uithoeken van het eiland werden verdreven. De Kelten en de Romano-Britten werden de voorouders van de huidige bewoners van Wales en Cornwall. Met het wegtrekken van de Romeinse legioenen (in 407) begint de Angelsaksische tijd. Het waren hoofdzakelijk drie stammen die zich in Engeland vestigden: de Juten, Angelen en Saksen. De naam 'Engeland' is afgeleid van de Angelen. Dit betekent niet dat deze de dominante partij waren. Er was sprake van onderlinge strijd tussen de stammen, maar de Angelen, Saksen en Juten deelden eenzelfde achtergrond en cultuur; zij worden gezamenlijk als Angelsaksen aangeduid. De Angelsaksen waren de eerste Engelse koningen, en kwamen uit het Huis Wessex (van 802 - 1013 de eerste periode en van 1042 - 1066 de tweede perode) en het Huis Denemarken (van 1013 tot 1042). De 4 Deense koningen waren Sven I Gaffelbaard (1013-1014), Harald II (1014 - 1016), Knoet II de Grote (1016-1035) en Knoet III Hardeknoet (1035-1042).

Hierna volgden vorsten uit onder meer het Huis Normandië (met als eerste vorst Willem de Veroveraar), Huis van Plantagenet, Huis Lancaster en Huis van York (zijtakken van het huis van Plantagenet), Huis Tudor, Huis Stuart, Huis Hannover, Huis Saksen-Coburg en Gotha en Huis Windsor. Huis Windsor is overigens hetzelfde als Huis Saksen-Coburg en Gotha, maar deze naam werd na de Eerste Wereldoorlog veranderd.

Vereenvoudigde stamboom van de Engelse koningen en koninginnen, van Willem de Veroveraar tot Elizabeth II : Vereenvoudigde stamboom van de Engelse koningen en koninginnen, van Willem de Veroveraar tot Elizabeth II.

Het huis NORMANDIË (1066-1154)

Het huis van NORMANDIË ontstond na de slag van Hastings in 1066. Willem I de veroveraar was de eerste koning.
De koningen van het huis van Normanië vindt u in het volgend parenteel :

Koning Willem I de veroveraar.

Koning Willem I de veroveraar. Voor Willem de geschiedenisboeken inging als Willem de Veroveraar stond hij bekend als Willem de Bastaard. Zijn vader, Robert I de duivel hield er verschillende affaires op na. Zijn moeder Herleva is met verschillende mannen getrouwd en daarbij hield ze waarschijnlijk enkele minnaars erop na... Willem was een gevolg van een van die avontuurtjes. Zijn afkomst blijft Willem ook parten spelen. Zijn vijanden noemen het, ook na de verovering van Engeland, de Bastaard.

Aleçon gebruikte ook zijn afkomst om de spot met hem te drijven. In 1047, was dit Franse stadje een buffer tussen de gebieden van de Normandiërs en Maine. Tijdens een beleg door de troepen van Willem hingen de inwoners van de stad dierenhuiden aan de muren op. Dit was om de draak te steken met Willem, zijn vader zou namelijk een leerlooier zijn geweest. Willem won het beleg. Als straf hakte hij de handen af van een aantal inwoners van de stad.

De koning van Engeland, Edward de Belijder had hem de troon van Engeland beloofd. Harold van Wessex, de grootste kansmaker zou ook trouw hebben gezworen aan Willem. Maar wanneer Edward de Belijder sterft, neemt Harold de troon over. Willem is hier natuurlijk niet over te spreken en verzamelt een leger om Engeland aan te vallen.

Zijn troepen landen bij Pevensy. De daaruit volgende slag bij Hastings duurde zomaar even negen uur (gemiddeld gezien duurde een gevecht in de vroege middeleeuwen een tweetal uur) en wordt door hem gewonnen. Dat komt mede door het feit dat de troepen van de Engelse troonpretendent, Harold, net uit het Noorden komen en daar de koning van Denemarken en Noorwegen hebben verslaan. Harold sterft hier op het slagveld. Willem's troepen razen naar London. Daar wordt hij op Kerstdag van het jaar 1066 tot koning van Engeland gekroond. Het Noorden ging hier echter nog niet meteen mee akkoord en bleef zich nog gedurende 4 jaar verzetten.

De adel en clerus in Engeland werd vervangen door Normandische adel en clerus. Willem bouwde een sterk leenstelsel uit. Hij gaf land aan zijn eigen mannen en ook de aardsbisschop van Canterbury was een vriend...

In 1086 gaf Willem de opdracht een lijst samen te stellen van iedereen en al hun bezittingen binnen het rijk in England. Dit vereenvoudigde de belastingsinning en de administratie. Het boek werd, naar analogie met de aantekeningen die Christus en God zullen maken op de dag van Verdoemenis, het Domesday Book genoemd. Vandaag ligt het in de Nationale Archieven in Londen.

Koning Willem II Rufus.

Koning Willem II Rufus Willem de Veroveraar's eerste zoon verkreeg de titel van Hertog van Normandië. Maar omdat Willem meerdere zonen had wilde hij zijn erfenis verdelen over hen. Richard, zijn tweede zoon, was reeds overleden bij Willem's dood. Zijn derde zoon kreeg dus de kroon van Engeland. Zijn vierde zoon werd de eerste in opvolging van Engeland en kreeg een grote som geld om land mee te kopen. De drie broers hebben nooit echt een goede relatie gehad. Henry I heeft zelfs geprobeerd om Willem vroegtijdig af te zetten.

De verdeling van het land over de twee (nog-levende) oudste zonen, had gevolgen voor de landheren. Gezien de twee geen al te beste maatjes waren, was de kans groot dat ze niet beiden leenheren zouden kunnen plezieren. De enige oplossing was om de landen terug te herenigen. Normandië moest bij Engeland horen, onder koning Willem II. Willem beloofde zilver en een beter bestuur voor wie aan zijn kant stond. In 1091 viel hij Normandië aan. Nadat hij de troepen van zijn broer verslagen had, leggen de twee hun geschillen bij. Ze zouden proberen stukken van Frankrijk te veroveren. Later werden deze plannen opgedoekt.

2 jaar nadat Willem Rufus het roer van zijn vader overnam in Engeland, verloor hij zijn beste raadgever en mentor, Lanfranc, de aartsbisschop van Canterbury. Een lange tijd durfde hij geen nieuwe aartsbisschop aan te duiden. in 1093 werd hij ziek. Uit vrees voor wat zou volgen duidde hij in alle haast Anselm van Bec als nieuwe gezaghebber aan. Anselm en Willem hadden echter elk een principieel verschillende visie over de rol van de Kerk. Dit leidde tot heel wat geschillen.

Willem stierf nadat hij door een pijl in de borst werd getroffen tijdens een jachtpartij. De omstandigheden waarin de, op dat moment, machtigste koning van Europa stierf waren verdacht. Vandaag de dag staat nog steeds een monument op de plaats waar Willem II overleed in New Forrest. De edellieden die op dat moment bij de koning waren, zouden volgens de legende meteen gevlucht zijn naar hun landerijen om deze te verdedigen. Het lijk van de koning werd op de kar van een houtskoolbrander naar de kathedraal van Wichester gebracht.

Willem is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen nagelaten. Verschillende wetenschappers twijfelen aan de geaardheid van de grote koning.

Koning Hendrik I Beauclerc.

Koning Hendrik I Beauclerc. Nadat Willem II gedood werd bij een jachtongeluk in New Forrest, was het onduidelijk wie de nieuwe koning moest worden. Was het Henry Beauclerc zoals Willem I, hun vader, indertijd had gezegd of zou het Robert de Curthose worden? Wel, op het moment van het overlijden was Robert in Jeruzalem. De eerste kruistocht was aan de gang. Er wordt gezegd dat Robert de meeste kans maakt om koning te worden. Maar Henry zou de dood van zijn broer wat versneld hebben. Nog voordat Robert terug in Engeland was, had Henry zich al veilig gesteld van de opvolging. Om zeker te zijn dat er geen opstand van de adel zou zijn, tekent hij het Charter van de Vrijheden, een voorloper van de Magna Charta.

Deze situatie wekte wrevel op. Robert verzamelde een leger en probeerde, net als zijn vader, Engeland te veroveren. De veldslag was onbeslist en er werd een vredesakkoord ondertekend. Robert herkent Henry als koning, zou vredevol terugkeren en als beloning krijgt hij jaarlijks 2000 zilverstukken.

De dreiging blijft echter bestaan. en zes jaar later valt Henry Normandië aan. de legers ontmoeten elkaar 'per ongeluk'. Robert werd gevangen genomen. Hij overlijdt in gevangenschap in 1134.

Onder het bestuur van Henry I zouden heel wat administratieve en legislatieve vernieuwen worden doorgevoerd. Daardoor kreeg hij de bijnaam 'de leeuw van het recht'.

Henry I sterft in 1135 na een voedselvergiftig. Een overmatige consumptie van zuigvissen zou de oorzaak zijn. De enige zoon van Willem was ook reeds overleden nadat zijn schip was gezonken voor de kust van Normandië. De koning had zijn oudste dochter Matilda aangeduid als zijn erfgenaam. Op zich was dat geen probleem. Ze was zelfs keizerin. Haar man was Hendrik V, de keizer van het Heilig Roomse Rijk. Deze man stierf echter in 1125. Daarna hertrouwde ze met Geoffrey V de Graaf van Anjou. De adel van Engeland kon dit niet accepteren. Daarom kwam Stephen de Blois, Henry's neef, naar Engeland en claimde de troon. De adel verkoos hem boven Matilda.

Koning Stephen I.

Koning Stephen I. De eerste jaren van zijn troonsbestijging waren vredevol. Hij was verkozen boven de onpopulaire Matilda. Steven had dus de steun van de adel en de clerus. Zelfs de Paus stond achter hem. Er waren drie grote opstanden, de Welsh, David I van Schotland en Baldwin de Redvers. Al snel verloor Steven meer en meer van zijn steun. Het land zonk in een Burgeroorlog. Wat volgde was een tijd (tot 1154) van onrust en oorlog. Deze periode wordt de Anarchie genoemd. Gedurende die tijd behoudt Steven altijd zijn claim op de troon, en blijft hij de facto de koning.

Tijdens het Beleg van Oxford was de overwinning nabij. Matilda zat namelijk vast in de stad. Toch ontsnapte ze, helemaal in het wit gekleed. zo viel ze niet op tegen het besneeuwde landschap.

Na een militair conflict nabij Wallingford besluit Steven het op een akkoord te gooien. Zijn zoon en opvolger Eustace was ook al overleden. Eustace zou trouwens neergeslagen zijn door God als straf voor het plunderen van kerkelijke bezittingen. Steven's tweede zoon, Willem, zou worden overgeslagen bij de successie en de oudste zoon van Matilda zou de volgende in lijn zijn van de opvolging.

Het huis PLANTAGENET (1154-1399)

Het huis Plantagenet was een koninklijke dynastie die van 1154 tot 1485 over Engeland regeerde. De familie veroverde ook Wales en Ierland en regeerde daarnaast over grote delen van Frankrijk: Normandië,Aquitanië,Maine,Anjou,Touraine,Gascogne en Saintonge.

De Franse bezittingen gingen echter in de Honderdjarige Oorlog verloren.

in 1453 was alleen Calais nog in Engelse handen. De naam Plantagenet werd door de koningen zelf niet gebruikt.

De eerste die de naam voerde was Richard van York, de vader van de koningen Eduard IV en Richard III. Vanaf ca. 1448 voerde hij deze geslachtsnaam.
De koningen van het huis van Plantagenet vindt u in het volgend parenteel :

De naam is afgeleid van Planta genesta, de Latijnse benaming voor brem. Het was de bijnaam van Godfried V van Anjou, de stamvader van het geslacht, die de gewoonte had een bremtakje op zijn helm te dragen.

Koning Hendrik II Henry Curtmantle.

Koning Hendrik II Henry Curtmantle Koning van Engeland. Eerste koning uit het Huis Plantagenet. Regeerde van 1154 tot zijn dood in 1189. Bijgenaamd Curtmantle Hendrik II werd op 25 maart 1133 geboren in het Franse Le Mans. Dit als zoon van Godfried Plantagenet (graaf van Anjou en Maine) en de dochter van koning Hendrik I van Engeland: Mathildis. In 1150 werd hij hertog van Normandië en een jaar later, na het overlijden van zijn vader, graaf van Anjou. Door een huwelijk met Eleonora van Aquitanië kwam hij in 1152 ook in bezit van Zuidwest-Frankrijk. In Engeland heerste onrust. Sinds 1135 was Stefanus van Engeland er koning, maar hij had problemen. Een aanzienlijk deel van de bevolking vond dat Mathildis, de moeder van Hendrik II, koning moest worden in zijn plaats. In november 1153 erkende de Engelse koning Hendrik II als zijn erfgenaam (Verdrag van Wallingford).

Koning Richard I Leeuwenhart.

Koning Richard I Leeuwenhart Richard I was koning van Engeland van 1189 tot 1199. Door zijn reputatie als groot krijger en militair leider kreeg hij de bijnaam Richard Leeuwenhart. Hij was naast Koning van Engeland ook Hertog van Aquitanië, in het huidige Frankrijk, waar hij het grootste deel van zijn leven doorbracht. Hij is vooral beroemd door zijn deelname aan de Derde Kruistocht.

Richard werd geboren op 8 september 1157 in Oxford. Hij was de tweede zoon van Koning Hendrik II van Engeland en Eleonora van Aquitanië. Zijn ouders gingen uit elkaar in 1167 en Richard, die meer affiniteit had met de Franse gebieden en voornamelijk Frans sprak, ging met zijn moeder mee naar Aquitanië, waarvan hij erfgenaam was. Hij kreeg een goede opleiding en blonk uit op militair vlak.

In 1173 kwam Richard, samen met zijn oudere broer, troonopvolger Hendrik, in opstand tegen hun vader. Ze wilden hem afzetten en kroonprins Hendrik op de Engelse troon krijgen en werden hierbij gesteund door hun moeder Eleonora. Hendrik II nam hierop Eleonora gevangen, waarop Richard zich overgaf en weer terugtrok in Aquitanië. In 1183 kwam prins Hendrik te overlijden, waardoor Richard werd aangewezen als troonopvolger.

Hierna besloot Richard weer in opstand te komen tegen zijn vader, dit keer met behulp van de Franse koning Filips II. Samen voerden zij een oorlog tegen Hendrik II. In 1189 overleed Hendrik II als gevolg van deze strijd, en op 3 september dat jaar werd Richard gekroond tot koning van Engeland in de Westminster Abbey.

Meteen begon Richard I met de voorbereidingen voor een kruistocht. In 1187 had hij het nieuws ontvangen van de Slag bij Hatting, waarbij de kruisvaarders waren verslagen en Sultan Saladin de heilige stad Jeruzalem had ingenomen. Hierna besloot Richard om zelf naar het Heilige Land te gaan en organiseerde hij de Derde Kruistocht in 1190. Ook Filips II van Frankrijk nam deel aan deze kruistocht.

Onderweg trouwde Richard op Cyprus in mei 1191 met Berengaria van Navarra. Hierna trokken zij samen verder en Richard behaalde enkele overwinningen op Saladin. Zo nam hij in juli 1191 de stad Akko in. Hij behaalde het doel van de kruistocht, het heroveren van Jeruzalem, echter niet. Zijn bondgenoot Filips II was teruggekeerd naar Frankrijk wegens onenigheid met Richard over de kruistocht. Daarom had Richard geen bondgenoten meer en had hij geen andere keus dan zijn strijd op te geven. In 1192 sloot hij een vredesverdrag met Saladin en keerde terug naar Europa. Zijn vrouw Berengaria was al eerder teruggekeerd en verbleef in Rome.

Tijdens zijn terugkeer moest hij wegens slecht weer aan land gaan in Venetië. Hier werd hij gevangen genomen door Leopold van Oostenrijk, die hem overdroeg aan Hendrik VI, keizer van het Heilige Roomse Rijk. Deze vroeg een borgsom voor de vrijlating van Richard. Pas in 1194, na het betalen van de borgsom, werd hij vrij gelaten en kon hij terugkeren naar Engeland.

Tijdens de afwezigheid van Richard zijn jongere broer Jan Zonder Land samen met Filips II van Frankrijk de macht opgeëist in Engeland. Filips zou in ruil voor zijn steun aan de opstand Normandië ontvangen. Bij terugkomst in Engeland werd Richard als een held onthaald en wist hij zijn broer Jan te onttronen. De broers sloten vrede en Richard wees Jan als zijn troonopvolger aan. Zijn huwelijk was namelijk altijd kinderloos gebleven, aangezien hij en zijn vrouw na de Derde Kruistocht niet meer samen waren geweest.

Met Filips II van Frankrijk bleef Richard echter in conflict, nadat deze had geprobeerd een aantal van zijn Franse gebieden in te nemen. De laatste jaren van zijn leven vocht hij met succes tegen Filips in Frankrijk, en heroverde al zijn Franse gebieden. Bij een kleine veldslag bij Chalus in maart 1199 werd Richard Leeuwenhart in zijn schouder geraakt door een pijl. Nadat de pijl verwijderd werd, ging de wond ontsteken. Uiteindelijk stierf hij op 6 april 1199 op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen hiervan.

Koning Jan zonder land.

Koning Jan zonder land John Lackland werd geboren te Oxford op 24 december 1167 en overleed te Newark op 18/19 oktober 1216. Hij was koning van Engeland van 1199 tot 1216, afstammend uit het Huis Plantagenet, en was de jongste zoon van Hendrik II. In tegenstelling tot zijn oudere broers werd hem geen apanage uit de bezittingen op het vasteland gegeven, wat hem zijn bijnaam heeft bezorgd. Wel ontving hij later aan beide zijden van Het Kanaal tal van domeinen. In 1185 voerde hij in Ierland enkele maanden persoonlijk het bestuur, met zeer gering succes. Door Richard Leeuwenhart op diens sterfbed als opvolger aangewezen, werd Jan zonder moeite in Engeland erkend. Ook Normandië maakte geen tegenwerpingen. In de overige continentale gebieden trad echter als tegenpretendent op Arthur van Bretagne, zoon van Geoffrey, derde zoon van Hendrik II, die een oorlog ontketende. Bij de Vrede van Goulet (22 mei 1200) diende Jan zich evenwel slechts enkele territoriale opofferingen te getroosten. Deze betekende echter slechts een korte wapenstilstand. Jan werd wegens een huwelijkskwestie gedaagd voor het koninklijk hof van Frankrijk en, op zijn weigering, van zijn Franse lenen vervallen verklaard (28 april 1202). Samen met Arthur van Bretagne heropende Filips II August de vijandelijkheden. Arthur viel in augustus in handen van Jan, die hem in april 1203 te Rouen wurgde. Van heel het continentale rijk bleven na het verlies van Normandië in 1204 enkel nog Aquitanië en enkele delen van Poitou over. Op 13 okt. 1206 werd een bestand van twee jaar gesloten. Inmiddels raakte Jan, naar aanleiding van de verkiezing van de aartsbisschop van Canterbury, Stephen Langton, in zulke moeilijkheden met de Engelse Kerk, dat paus Innocentius III in maart 1208 Engeland onder interdict plaatste. In 1209 werd Jan in de ban gedaan en in jan. 1213 van de troon vervallen verklaard. Filips II August werd met de uitvoering van het vonnis belast. Op 15 mei 1213 verklaarde de Engelse koning zich echter vazal van de Heilige Stoel en maakte zodoende paus Innocentius III van vijand tot bondgenoot. Filips II August moest niet alleen afzien van de voorgenomen invasie, maar werd nu op zijn beurt bedreigd met een inval van de Engelse koning, bij wie zich de Duitse koning Otto IV en Ferrand van Portugal, graaf van Vlaanderen, hadden gevoegd. De Franse kroonprins Lodewijk versloeg op 2 juli 1214 Jan te La Roche-aux-Moines (bij Angers), terwijl zijn vader op 27 juli bij Bouvines Otto IV en Ferrand verpletterde. Op 18 sept. 1214 werd te Chinon een nieuwe wapenstilstand gesloten. In Engeland zelf ondermijnden deze nederlagen de positie van de koning. Geestelijkheid, adel en stedelijke burgerij kwamen in opstand en dwongen de koning op 15 juni 1215, te Runnymede bij Windsor, de beroemde Magna Charta af. Innocentius III poogde nog zijn vazal te helpen, verklaarde de Magna Charta zonder waarde (24 aug. 1215) en excommuniceerde de rebellen. Dezen droegen de Engelse kroon op aan de Franse kroonprins Lodewijk (oktober 1215), die Het Kanaal overstak en Londen binnentrok (2 juni 1216). Jan trok zich terug naar het noorden, waarna hij spoedig overleed. Jan zonder Land wordt vaak afgeschilderd als een cynische intrigant; hij moet echter veeleer worden beschouwd als een psychisch onevenwichtige figuur. Moderne historici leggen nadruk op zijn belangstelling voor de rechtspraak als een positief aspect van zijn regering. In 1189 trouwde hij met Isabella, een dochter van graaf Willem van Gloucester. Zij kregen geen kinderen en kort voor of vlak na zijn troonsbestijging op 6 april 1199 liet hij het huwelijk nietig verklaren. In augustus 1200 hertrouwd hij met Isabella van Angoulême, die 20 jaar jonger was.

Koning Hendrik III.

Koning Hendrik III (Winchester, 1 oktober 1207 – Westminster, 16 november 1272) was koning van Engeland van 1216 tot 1272. Op 9-jarige leeftijd volgde hij zijn vader, Jan zonder Land, op. Zijn moeder was Isabella van Angoulême. Hendrik werd tweemaal gekroond: op 28 oktober 1216 in de kathedraal van Gloucester en op 17 mei 1220 in de Westminster Abbey. Tot 1227 werd de regering van de jonge koning waargenomen door regenten, gekozen door de Engelse baronnen. Eerst was dat Willem de Maarschalk, graaf van Pembroke, later Peter des Roches de bisschop van Winchester. In 1219 werd Paus Honorius III zijn voogd, met als gevolg dat hij de kerk een grote invloed in Engeland verleende. Ook de regeringsperiode van deze Hendrik werd gekenmerkt door veel strijd. In 1216/1217 moest hij zijn gezag verdedigen tegen de latere Franse koning Lodewijk VIII. Hij omringde zich met buitenlandse adviseurs, die naar Engeland kwamen in verband met zijn huwelijk met Eleonora van Provence. Hij trouwde haar op 20 januari 1236.

Koning Eduard I.

Koning Eduard I was koning van Engeland van 1272 tot 1307. Hij was de oudste zoon van Hendrik III en Eleonora van Provence. Vanwege zijn postuur kreeg hij de bijnaam 'Longshanks' of Edward de Stelt. De eerste keer huwde hij te Burgos in oktober 1254 infante Eleonora van Castilië (1241 - 28 november 1290, dochter van koning Ferdinand III. Een van de dochters Margaretha van Engeland (Windsor Castle, 11 september 1275 - ca 1333), huwde in 1290 hertog Jan II van Brabant (1275 - 1312).

        
        HIJ WAS EEN VERRE VOOROUDER IN ONZE FAMILIESTAMBOOM.

 	Jan II van Brabant, Hertog van Brabant en Limburg van 1294 tot 1312 1275-1312 & 1290 Margaretha van Engeland 1275-1333	 
 	                                     |	 
 	Jan Van Brabant 1300-1355 & Ermengarde Van den Veene	 
 	                                     |	 
 	Johanna Van Daer Achter ca 1326-1411 & Costijn Van Ranst 1324-1403	 
 	                                     |	 
 	Daniël Van Ranst ca 1360-ca 1461 & Catherine De Pape	 
 	                                     |	 
 	Joanna Van Ranst /1433- & Gillis Pittoirs (puttoirs) Van Haveskercke ca 1410-ca 1478	 
 	                                     |	 
 	Thomas Pittoirs (puttoirs) Van Haveskercke ca 1453-1511/ & ? ?	 
 	                                     |	 
 	Thomas Pittoirs (puttoirs) Van Haveskercke ca 1475-/1541 & Maria Hoffstadt ca 1475-	 
                                             |	 
 	Gillis Pittoirs 1495- & 1520 Dymphna Van de Velde 1500-	 
 	                                     |	 
 	Jan Pittoirs 1520- & 1548 Maria Cuyts 1520-	 
 	                                     |	 
 	Dielis Pittoirs 1550- & Catharina Verlinden 1560-	 
 	                                     |	 
 	Joannes Pittoirs 1580-1631 & Maria De Winter 1580-	 
 	                                     |	 
 	Michael Pittoirs 1608-1675 & Catharina Patrijs 1640-1699	 
                                             |	 
 	Catharina Pittoirs 1668-1723 & 1696 Matheus De Vriendt ca 1670-1748	 
 	                                     |	 
 	Catharina De Vriendt 1699-1787 & 1723 Josephus Cassiers 1698-1757	 
 	                                     |	 
 	Petrus Cassiers 1726-1788 & 1756 Wommelgem met Catharina Dieuns 1730-1807	 
 	                                     |	 
 	Joanna Maria Cassiers 1762-1823 & 1787 Wommelgem met Joannes Jacobus Keirsmaeckers 1760-1837	 
 	                                     |	 
 	Joanna Paulina Keirsmaeckers 1792-1841 & 1815 Herenthout met Martinus Franciscus Van Rompaey 1794-1865	 
 	                                     |	 
 	Anna Catherina Van Rompaey 1815-1843 & 1839 Herenthout met Joannes Baptista Naulaerts 1816-1896	 
 	                                     |	 
 	Regina Albertina Naulaerts 1840-1913 & 1867 Herenthout met Petrus Cambré 1840-1886       

Op 9 september 1299 trouwde hij in Canterbury met prinses Margaretha van Frankrijk (ca 1282 - Marlborough Castle, 14 februari 1317), dochter van koning Filips III.

Koning Eduard II.

Koning Eduard II Edward was de vierde of de vijfde zoon van Edward I. Maar omdat al zijn oudere broers al overleden waren, werd hij de rechtmatige troonopvolger. Zijn regeerperiode startte in 1307. Normaal moest hij trouwen met Filippina van Vlaanderen. Zijn vader en haar vader, Gwijde van Dampierre, hadden dat zo afgesproken. In Lier werd in 1294 een huwelijksovereenkomst tussen Filippa en de zoon van de Engelse koning, de latere Eduard II ondertekend. Gwijde was blij met dit huwelijk want het was een manier om meer prestige te verwerven. De Franse koning aan de andere kant vond de afspraak maar niets. Hij ontbood zowel Gwijde als Filippina naar zijn kasteel. Eens ze daar waren aangekomen arresteerde hij ze allebei. Gwijde werd snel vrijgelaten, maar zijn dochter stierf in de gevangenis.

Edward moest op zoek gaan naar een nieuwe bruid. Hij trouwde met Isabella, de dochter van de Franse koning, Filips IV de Schone. Hoewel het huwelijk vier kinderen voortbracht, kon je het niet echt een succes noemen. Sommigen zeggen zelfs dat Edward biseksueel was, en dat Sir Geveston, een Franse edelman (en hevige tegenstander van zijn vader) een van zijn geliefden was.

Edward's vader had de bijnaam 'Hamer van de Schotten' gekregen en had het volledige Noorden van de Britse eilanden veroverd. Deze landen stonden bekend als Schotland. Tijdens de regeerperiode van Edward II zwakke centraliserende politiek nam Robert I de Bruce de Schotse landen opnieuw weg van de controle van de kroon. Edward probeerde dit te voorkomen door een groot leger te sturen, maar liep tegen een vernederende nederlaag aan.

Als antwoord daarop probeerde Edward zijn regering te versterken. Dat deed hij samen met Hugh le Dispenser (waarschijnlijk een van zijn andere geliefden) en zijn zoon. Isabella startte een affaire met Roger Mortimer tijdens een diplomatieke missie naar Frankrijk. Ze kwam hier later openlijk voor uit. Mortimer en Isabella gingen zelfs zover dat ze in Frankrijk gingen wonen en vandaar uit Engeland probeerden te veroveren. Ze vielen binnen met een leger, met als doel Edward II af te zetten in het voordeel van zijn zoon Edward III. Dat lukte hen in januari 1327.

Edward werd opgesloten in Kenilworth Castle. Vier maanden later werd hij overgeplaatst naar Berkerley Castle. In tegenstelling tot de heer van Kenilworth had Thomas Berkerley geen respect voor Edward. Hij zat opgsloten in een kleine kamer nabij rottende lijken van dod dieren, in de hoop dat hij ziek zou worden en sterven. Op 21 September werd hij op gruwelijke wijze vermoord, een warme ijzeren pook werd in zijn anus geduwd.

Koning Eduard III.

Koning Eduard III Edward betekende zowel goed als slecht voor Engeland. In 1325 werd hij Hertog van Aquitanië, het grootste landsdeel op het continent dat bestuurd werd door de Engelsen. Wanneer zijn vader werd afgezet, was hij nog minderjarig. Zijn moeder, Isabella, regeerde het koninkrijk van 1327 tot 1330, samen met haar minnaar Roger Mortimer.

In 1328 trouwde hij met de dochter van Willem de Goede, de Graaf van Henegouwen en Holland. Deze graaf was getrouwd met de kleindochter van koning Filips III van Frankrijk. In datzelfde jaar tekende Edward - eigenlijk zijn moeder - het verdrag van Northampton, na een invasie. Schotland werd onafhankelijk van Engeland.

Wanneer Edward III 18 werd, beschuldigde hij Mortimer van verraad. Dit zat hem in het verdrag van Northampton,dat in 1328 werd ontekend. Zijn moeder bleef ook niet gespaard. Hij sloot haar op in Castle Rising in Norfolk. Al snel sterft Robert I de Bruce, de koning van Schotland. Zijn opvolger is David II. David was nog jong (en dat moet dan komen van Edward die net 18 was geworden) en onervaren. Dat gebruikte de Engelse koning tegen hem. David II vluchtte naar Frankrijk en Baliol werd geïnstalleerd als nieuwe koning. Edward de Baliol's vader was eerder al koning van Schotland geweest. Zij hadden het land moeten verlaten in 1296. In 1332 mocht de familie, geruggensteund de door Engelse koning, terugkeren. De Schotten vonden dit alles behalve. Een opstand was het gevolg. In 1341 keerde David II terug als koning van de Schotten.

Onder het bestuur van Edward start de eigenlijk honderdjarige oorlog in Frankrijk. Hij was persoonlijk op het slagveld van Sluis. De Engelsen hebben de Fransen daar verslagen op zee. Op binnenlands vlak spendeerde Edward heel wat geld aan de heropbouw en uitbreiding van Windsor Castle. Uiteindelijk kreeg hij dan ook de bijnaam 'van Windsor'. Dit heeft niets te maken met de huidige vorstelijke familie van Engeland, die echter ook de naam Windsor dragen.

Edward was waarschijnlijk de meest succesvolle koning die Engeland tot dan toe had gekend. Zijn zoon nam de Franse koning Jan II gevangen en vroeg een grote som losgeld. Dit deed hij allemaal voor zijn vader.

Edward raakte zelfs betrokken bij de binnenlandse zaken van het Heilig Roomse Rijk. Bij de dood van de Heilig Roomse Keizer, was zijn zoon jong en Frederick de Schone nam het regentschap op zicht. Officieel had echter geen van beide recht op de keizerstitel, want Louis werd verkozen door de rijksvorsten (koningen van verschillen semi-autonome landen in en rond het huidige Duitsland) tot nieuwe keizer. Een (burger-)oorlog was het gevolg. Frederick werd beschermd door zijn sterke broer Leopold. Toch werd hij gevangen genomen. Het gevolg was dat iedereen dacht dat Louis het gevecht had gewonnen. Maar Leopold gaf niet op. Hij bleef doorvechten. Hij verloor ook zijn collega's. De zoon van de vorige Roomse Keizer zei zijn alliantie op en zelfs de Paus sprak een kerkban uit over Louis. Uiteindelijk werd een akkoord bereikt. Frederick herkende Louis als de rechtmatige leider, en probeerde zijn broer te overtuigen de wapens neer te leggen.

Maar daarmee was de zaak nog niet opgelost. Leopold was nog altijd te koppig om op te geven. Met een dergelijke situatie was echter rekening gehouden in het akkoord. Frederick zou in dit geval terugkeren en Louis en zich 'vrijwillig' laten gevangen zetten. Dat deed hij ook. Louis was echter zo zwaar onder de indruk hiervan dat hij en Frederick het op een persoonlijk akkoord gooiden om samen het rijk te regeren. Wanneer Leopold stierf verliet Frederick Louis.

De Paus (Jan XXII) was nog steeds hopeloos op zoek naar macht. Daarom herkende hij de verkiezing van Louis niet officieel. Hij excommuniceerde (buiten de kerkgemeenschap plaatsen). Louis verzamelde een leger en viel Italië binnen, waar hij tot koning van Milaan werd gekroond en tegen het koninkrijk Napels vocht. Napels had een vriend in Frankrijk. Frankrijk op zijn beurt is de beschermheer van het pausdom. De Paus zetelde toen namelijk in Avignon. Een kettingreactie werd in gang gezet. In 1337 maakte Louis een alliantie met Edward III van Engeland tegen de Franse koning.

Vier jaar later blaasde de Heilig Roomse Keizer de alliantie op, gezien hij vrede sloot met de Fransen. Wanneer Louis stierf in 1348 vroeg met aan Edward III om de nieuwe keizer te worden. Dit stuitte wel op heel wat verzet van de paus. Als een gevolg hiervan herkende de Engelse koning niet langer de pauselijk overmacht in Engeland.

Edward sterft in 1377. Zijn zoon was al een jaar eerder gestorven en hij werd dus opgevolgd door zijn kleinzoon. Zijn andere zoons en dochters, en vooral hun nakomelingen, vochten jaren over de troon van Engeland. Dit kent zijn hoogtepunt in de Rozenoorlog.

In het volgend parenteel staan alle hoofdpersonen van de Rozenoorlog (Van Eduard III van Engeland tot Hendrik VII Van Engeland):

Koning Richard II.

Koning Richard II Richard II volgde meteen zijn grootvader op, omdat zijn vader - de Zwarte Prins - al voor Edward III was gestorven, en ook omdat hij de enige overlevende zoon was.

Richard had dringend extra geld nodig. Hij introduceerde een nieuwe belasting in 1377. Dit maakte hem zeer onpopulair bij de gewone burgers. In 1380 vroeg de koning voor de derde keer aan het parlement, om de belasting te verhogen. Dit keer naar een nooit gezien niveau. Het meest discriminerende aan de belasting was dat het een 'flat tax' was. Iedereen moest dezelfde hoeveel belastingen betalen. Een boer die een goudstuk op een jaar verdiende moest er één betalen. De koopman die tien keer zoveel verdiende moest er ook maar één betalen. Het gevolg was een opstand onder de gewone - armste - mensen. En staat bekend als de Boerenopstand van 1381. Vanaf 1389 daalde de belastingen sterk, door een wapenstilstand met Frankrijk.

De koning had een grote rivaal, Jan van Gent, de Hertog van Lancaster. Hij was de vierde zoon van Edward III en dus de broer van Edward de Zwarte Prins. Hij was getrouwd met Constance van Castillië.

Een andere broer van Edward de Zwarte Prins was Thomas Woodstock. Hij leidde de oppositie en was Graaf van Gloucester. Jan van Gent fungeerde als onderhandelaar tussen de twee.

Wanneer de positie van koning van Castillië vrij kwam n 1386, ging Jan op een militaire expeditie. Het was een mislukte operatie. Ondertussen was in Engeland ook bijna oorlog uitgebroken tussen de koning en de oppositie. Zo gespannen was de situatie.

De koning, Richard II, was getrouwd met Anne, een dochter van de Heilig Roomse Keizer. Ze stierf zonder Richard een nakomeling te geven. Hij trouwde dus een tweede keer, nu met Isabella van Valois, een dochter van de Franse koning. Richard kreeg ook geen kinderen bij Isabella. De Koninklijke familie zou in de problemen raken als er geen directe nakomeling is voor Richard sterft...

Jan van Gent sterft in 1399. Richard slaat alle landerijen van de Lancaster-familie aan en verbant zijn zoon Henry Bolingbroke (Bolingbroke is de naam van het kasteel waar Henry geboren was. Hij staat ook bekend als Henry van Lancaster) naar het eiland Man. De oppositie is niet gelukkig met deze beslissing en komt in opstand tegen de koning. Richard wordt afgezet en sterft één jaar later. Henry IV Bolingbroke wordt de nieuwe koning.

Het huis LANCASTER (1399-1471)

Het huis Lancaster was een Engels adellijk huis dat van 1399 tot 1471 als koning over Engeland regeerde. De Lancaster-koning Hendrik VI werd ook gekroond tot koning van Frankrijk. Het huis Lancaster was de tegenstander van het huis York in de Rozenoorlogen. Zowel het huis Lancaster als het huis York waren zijtakken van het huis Plantagenet, dat Engeland sinds 1154 had geregeerd.
De koningen van het huis van Lancaster vindt u in het volgend parenteel :

Koning Hendrik IV.

Koning Hendrik IV .

Henry is de oudste zoon van Jan van Gent verkreeg de Engelse troon in 1399. Maar daarvoor was al in het Oosten geweest op een kruistocht. Niet in het Midden-Oosten, maar tegen het koninkrijk Vilnius, samen met de Teutoonse Orde. Tijdens zijn bestuur kon hij echter niemand onder de indruk brengen. De adel kwam dan ook in opstand tegen deze incompetente man.

De eerste opstandelingen waartegen hij moest vechten was een groep supporter van Richard II. Zij wilden Richard terug als koning in 1400. Later dat jaar komt Owen Glendower. Hij noemt zichzelf Prins van Wales en start een Welsh-nationalistische opstand tegen de koning. De koning start een campagne om Wales te onderwerpen, maar verliest. Dat komt vooral doordat de nieuw Prins van Wales een alliantie had gesloten met een van de machtigste adellijke families van Engeland, de Percy's.

De derde vijand waartegen Henry IV dus moest vechten was Sir Henry Percy (in 1405). Hij was de Graaf van Northumberland. Het oosten en Zuidoosten van Engeland zouden ook niet gespaard worden. Richard Scrope, de aartbisschop van Canterbury en Thomas Mowbray (Hertog van Norfolk) werden geëxecuteerd om mee te helpen aan een samenzwering tegen de koning.

De laatste keer dat Henry's leger in actie moest komen was in 1408 toen de Graaf van Northumberland voor een nieuwe opstand pleitte. Ondertussen moest hij ook nog afrekenen met de Schotten die nu en dan een raid op Engeland uitvoerden en de Fransen die de Welsh en Schotten hielpen in hun strijd.

In 1413 sterft Henry IV en wordt hij opgevolgd door zijn oudste zoon Henry.

Koning Hendrik V.

Koning Hendrik V .

Henry volgde zijn vader op als koning van Engeland in 1413. En net als zijn vader had Henry veel en machtige vijanden. Al meteen na zijn troonsbestijging, in het eerste jaar van zijn bestuur, was er een opstand van de Lollarden (volgelingen van John Wycliffe en John Ball, een vorm van vroeg-Protestantisme). Een jaar later was er een complot tegen zijn leven. Beide opstanden werden bloedig onderdrukt. Misschien de gevaarlijkste vijand waren de Fransen, maar ook deze zou hij keurig verslaan.

Vijandelijkheden (toch rechtstreeks) herbegonnen na een hernieuwde claim van de Fransen op Aquitanië. Het gebied was al zo lang in Engelse handen dat deze het zagen als een deel van Engeland. Henry zag in dat hij niet in staat zou zijn Aquitanië alleen te verdedigen. Hij ging op zoek naar een bondgenoot. Die vond hij in de Hertog van Bourgondië en Vlaanderen, Jan zonder Vrees. Deze sloot zich meteen bij de Engelse rangen aan. Kort daarna brak een gevecht uit in de monding van de Seine. De geschiedenis herhaalde zichzelf. Net als in de Slag bij Sluis waren de Engelse longbows superieurs en verscheurden ze de Franse rangen. Dit toont aan dat de Franse zeemacht nog steeds geen goede strategie had gevonden.

De Engelse overwinning werd gevolgd door de aankomst van volle schepen Engelse soldaten. De ene Franse stad viel na de andere: Agincourt, Rouen, Troyes, Metz, Rheims ... De moord op de Hertog van Bourgondië door een ander lid van de Franse dynastie zorgde voor een hechte alliantie. De Engelsen waren zo praktisch onverslaanbaar.

Door Henry's nooit geziene kracht, kreeg hij ook de aandacht van de Heilige Roomse Keizer. Keizer Sigismund ondertekende een akkoord. Het heette de Alliantie van Canterbury. Doordoor moest Genua neutraal worden. Dat zorgde op zijn beurt voor een groot verlies voor de Franse vloot.

Henry's campagne op het continent was een verbazend succes. In 1420 werden de Fransen verplicht een akkoord te onderteken, anders zou het volledige land verdwijnen. Het verdrag van Troyes tekende in grote lijnen de ontbinding van Frankrijk uit zoals het toen was. Henry zou de legale opvolger van de Franse troon. Om daar echt zeker van te zijn trouwt hij in 1421 met Catherine, de dochter van de verslagen Franse koning.

In zijn laatste militaire campagne op het continent in 1422 werd hij ziek en stierf hij. Het Verdrag van Troyes wordt ontbonden, want de Franse koning moest eerder sterven dan de Engelse om het uit te voeren. Vreemd genoeg sterft de zieke Franse koning twee maanden later.

Zijn heldhaftige en wonderbaarlijke leven is neergeschreven in het toneelstuk Henry V, geschreven door één van de grootste schrijvers ooit, William Shakespeare.

Koning Hendrik VI.

Koning Hendrik VI .

Geweld, onderdrukking en belastingen maakten het leven van de bevolking moeilijk, onder de opvolger van Henry V. Dit werd zeker in de hand door het feit dat Henry VI zwakzinnig was. Zijn vrouw, Margaret van Anjou regeerde in zijn plaats, maar deed dit niet altijd even goed.

Henry verloor uiteindelijk de meeste bezittingen in Frankrijk en in 1453 werd hij helemaal gek. Het Parlement vroeg aan de Hertog van York - die zeker recht had op te troon, sinds hij een afstammeling van Edward III was, hoewel hij daar nooit heeft gebruik heeft van gemaakt - om regent te worden. Henry herstelde in 1455 en herstelde zijn macht, en die van zijn vrouw. De Hertog van York nam de wapens op tegen deze 'usurpator'.

Wat volgt is een periode van oorlog, agressie, moord, usurpatie en intrige voor meer dan dertig jaar. Dit staat bekend als de Rozenoorlog. In 1471 pleegde Henry zelfmoord in zijn gevangenis in de Tower of London.

Het huis YORK (1461-1485)

Het huis York was een Engels adellijk huis dat van 1461 tot 1485 als koning over Engeland regeerde. Het was de tegenstander van het Huis Lancaster in de Rozenoorlogen. Zowel het huis York als het huis Lancaster waren zijtakken van het huis Plantagenet, dat Engeland sinds 1154 had geregeerd. Stamvader van het huis York was Edmund van Langley, de vierde zoon van koning Eduard III die in 1384 tot eerste graaf van York werd benoemd. Door het huwelijk van zijn zoon Richard van Conisburgh met Anne Mortimer, ook een afstammeling van Eduard III, kwam het huis York in een positie om de Engelse troon op te eisen. De eerste York-koning van Engeland was Eduard IV, die in 1461 de Lancaster-koning Hendrik VI versloeg en tot koning werd uitgeroepen, met behulp van Richard Neville, graaf van Warwick (bijgenaamd de Kingmaker). Hendrik VI wist in 1470 weer de macht te grijpen, maar werd het jaar erop weer verdreven. Na Eduard IV's dood in 1483 kwam zijn zoon Eduard V aan de macht, op 12-jarige leeftijd. Eduard werd echter, samen met zijn broertje, door zijn oom Richard in de Tower of London opgesloten en nooit meer teruggezien. Algemeen wordt aangenomen dat Richard zijn neefjes liet vermoorden om zo zelf de macht te kunnen grijpen. Hij werd datzelfde jaar nog gekroond tot koning Richard III. Richard zat maar enkele jaren op de troon van Engeland. In 1485 kwam Hendrik Tudor in opstand, en Richard sneuvelde in de Slag bij Bosworth. Hendrik werd tot koning gekroond, waarbij het huis York (en daarbij ook het huis Plantagenet) de Engelse troon definitief verloor en het huis Tudor overnam.
De koningen van het huis van York vindt u in het volgend parenteel :

Koning Eduard IV.

Eduard IV was koning van Engeland van 1461 tot 1483. Hij was een zoon van Richard van York en van Cecily Neville en daarmee de eerste koning uit het Huis York. Voor zijn koningschap werd hij Eduard van York genoemd of Eduard van Rouaan. Hij trouwde met Elizabeth Woodville.

Koning Eduard V.

Koning Eduard V was koning van Engeland van 9 april tot 25 juni 1483. Hij was de zoon van Eduard IV uit het Huis York en Elizabeth Woodville.

Koning Richard III.

Koning Richard III was koning van Engeland van 1483 tot 1485. Hij was de vierde en jongste zoon van Richard, hertog van York en Cecily Neville. in 1471 trouwde hij met Anne Neville.

Het huis TUDOR (1485-1603)

De Tudor-dynastie bekleedde het koningschap van Engeland en Wales van 1485 tot 1603. Tevens regeerden de Tudors van 1541 tot 1603 over Ierland. De Tudors veranderden Engeland van een onbelangrijke staat in een machtige renaissance-natie. Het Tudor-tijdperk was een enorme bloeiperiode voor de Engelse cultuur, waaronder literatuur, wetenschap, architectuur en handel. De Tudors versterkten ook de Engelse vloot en legden de basis voor het Britse koloniale imperium. De vijf Tudor-vorsten waren achtereenvolgens:
Hendrik VII (regeerde van 1485-1509)
Hendrik VIII (regeerde 1509-1547), een zoon van Hendrik VII
Eduard VI (regeerde 1547-1553), een zoon van Hendrik VIII
Maria I (regeerde 1553-1558), een dochter van Hendrik VIII
Elizabeth I (regeerde 1558-1603), een dochter van Hendrik VIII
Een zesde Tudor-vorst was Lady Jane Grey, een afstammeling van Hendrik VII die gedurende negen dagen in 1553 koningin van Engeland was. Het huis Tudor had zijn wortels in Wales en Frankrijk. De stamvader van het huis, Owen Tudor (ca. 1400-1461), was een Welsh soldaat die hofmeester en later echtgenoot werd van Catharina van Valois, weduwe van koning Hendrik V van Engeland. Zijn kleinzoon Hendrik Tudor, de Earl van Richmond, kwam in 1485 in opstand tegen koning Richard III van Engeland. Richard sneuvelde in de Slag bij Bosworth, Hendrik greep de macht en liet zich tot koning kronen als Hendrik VII. Hiermee kwam het huis Tudor aan de macht, ten koste van het huis York. Ook eindigden hiermee de Rozenoorlogen. De invloedrijkste Tudor-vorsten waren Hendrik VIII en Elizabeth I. Hendrik VIII was verantwoordelijk voor de afscheiding van de Kerk van Engeland van de Rooms-katholieke Kerk in 1534. Hij verenigde in 1535 Wales en Engeland tot één natie, en nam in 1541 ook de titel koning van Ierland aan. De dood van Elizabeth I in 1603 betekende het einde van de Tudordynastie in Engeland. Ze werd opgevolgd door Jacobus I van het Schotse koningshuis Stuart.
De koningen van het huis van Tudor vindt u in het volgend parenteel :

Koning Hendrik VII.

Koning Hendrik VII was de stichter van de Tudor-dynastie en wordt algemeen erkend als een succesvol vorst. Henry Tudor was een zoon van Edmund Tudor, halfbroer van koning Hendrik VI van Engeland Op 18 januari 1486 trouwt koning van Engeland Hendrik VII met Elizabeth van York. Met dit huwelijk komt er een einde aan de Rozenoorlogen tussen de huizen Lancaster en York. Ook is dit huwelijk het begin de van de Tudor-dynastie. Het huwelijk vond plaats in Westminster Abbey.

Koning Hendrik VIII.

Koning Hendrik VIII van het Huis Tudor was al minstens even beroemd als dat hij berucht was. Hij werd vooral beschouwd als liefdeloos, egoïstisch en wreed. Totaal had hij maar liefst zes vrouwen, waarvan hij er twee liet onthoofden. Met zijn eerste vrouw, Catharina van Aragon, had Hendrik zes kinderen, waarvan er slechts één in leven bleef, Mary Tudor. Hendrik wilde zijn huwelijk met Catharina laten ontbinden, maar kwam hierdoor in conflict met de paus, die dit weigerde. De Anglicaanse Kerk, of wel de Kerk van Engeland, scheidde zich in 1534 af van de Rooms-katholieke Kerk. Dit werd vastgelegd in de Act of Supremacy. Door deze Act of Supremacy werd Koning Hendrik VIII hoofd van de Engelse kerk. Na zijn huwelijk met Catharina huwde Hendrik achtereenvolgens Anna Boleyn (onthoofd in 1536), Jane Seymour (gestorven in het kraambed in 1537), Anna van Kleef (gescheiden in 1540), Catharina Howard (onthoofd in 1542) en Catharina Parr. Op 28 januari 1547 overleed Koning Hendrik VIII aan de gevolgen van een hartaanval. De laatste jaren van zijn leven leed hij al aan vele gezondheidsproblemen, waaronder malaria, overgewicht, migraine en diabetes.

Koning Eduard VI.

Koning Edward VI was koning van Engeland van 1547 tot 1553 en stamde uit het huis Tudor. Eduard was de enige overlevende wettige zoon van Hendrik VIII. Twee eerder geboren zoons waren ruim twintig jaar voor zijn geboorte al op zeer jonge leeftijd gestorven. Eduards moeder was Hendriks derde vrouw Jane Seymour, die enkele dagen na zijn geboorte in het kraambed overleed.

Koningin Mary I.

Koningin Mary I was koningin van Engeland van 1553 tot 1558 en afkomstig uit het Huis Tudor. Zij was een dochter van Hendrik VIII en zijn eerste echtgenote Catharina van Aragon. Zij verwierf de bijnamen 'de Katholieke' en 'de Bloedige' (Bloody Mary).

Koningin Elizabeth I.

Koningin Elizabeth I was koningin van Engeland vanaf 17 november 1558 tot haar dood. Elizabeths bijnaam was de maagdelijke koningin (Maiden Queen of Virgin Queen). Zij was de vijfde en laatste monarch van de Tudor dynastie. Tijdens haar heerschappij kende het Britse rijk een periode van stabiliteit en vooruitgang. Elizabeth I was de dochter van Hendrik VIII en Anna Boleyn. Ze werd koningin van Engeland toen haar oudere zus Mary I overleed. Onder haar heerschappij was er sprake van culturele bloei en versloeg Engeland de Spaanse Armada. Elizabeth I leefde van 1533 tot 1603. Elizabeth werd op 7 september 1533 geboren in Greenwich Palace te Kent. Zij was de tweede dochter van de beruchte Engelse koning Hendrik VIII en zijn tweede vrouw Anna Boleyn, en behoorde tot de Tudor-dynastie. Erg blij was haar vader niet met de geboorte van Elizabeth. Net als in zijn vorige huwelijk met Catherina van Aragon, was het hem niet gelukt een mannelijke troonopvolger te verwekken. Hij besloot zowel zijn eerste dochter Mary als Elizabeth in 1536 onwettig te verklaren. Bovendien botvierde Hendrik VIII op 19 mei van datzelfde jaar zijn frustratie op Elizabeth’s moeder, door haar op verdenking van overspel en verraad te laten onthoofden. In 1537 baarde Hendrik’s derde vrouw, Jane Seymour, de zoon waar de Engelse koning zo lang op had gewacht: Eduard. De jonge Elizabeth volgde samen met hem veel privélessen in voornamelijk buitenlandse talen. Na de dood van Hendrik VIII op 28 januari 1547 kwam Elizabeth onder de hoede van Catherine Parr, Hendrik’s zesde vrouw, en besteeg haar halfbroertje de Engelse troon als Eduard VI. Zes jaar later overleed Eduard echter onverwacht, waarna Elizabeth’s halfzuster Mary in 1553 op 19-jarige leeftijd alsnog troonopvolgster werd. Tijdens het strakke bewind van Mary I Tudor, die een uitgesproken katholiek was, werden de heersende religieuze tegenstellingen in Engeland op scherp gesteld. Mary veroordeelde veel protestanten, die niet bereid waren zich te bekeren, op rigoureuze wijze tot de brandstapel. Het leverde haar de bijnaam Bloody Mary op. Elizabeth was een overtuigd protestantse, maar liet zich niet door haar halfzuster bekeren tot het katholicisme. Hoewel Mary I haar leven spaarde, werd Elizabeth in 1554 wel een tijd opgesloten in de Tower of London. Toen Mary in 1558 overleed, was Elizabeth de eerste in lijn voor de Engelse troon. Hoewel haar aanspraak op de troon door katholieken werd betwist, werd zij op 15 januari 1559 gekroond in de Westminster Abbey. Als koningin Elizabeth I bewees zij al snel dat zij over een krachtige persoonlijkheid en bestuurlijke vaardigheden beschikte. Elizabeth streefde naar een tolerant godsdienstklimaat in haar koninkrijk. In 1563 slaagde zij er in af te rekenen met de religieuze onrust, waarmee zij een dreigende religieuze oorlog voorkwam. Aan de hand van een doctrine, bestaande uit 39 artikelen, sloten protestanten en katholieken een compromis, en waarborgde Elizabeth I het voortbestaan van de Church of England. Op 25 februari 1571 excommuniceerde paus Pius V (1504-1572) Elizabeth I van Engeland. Hij vond namelijk dat zij met het uitvaardigen van de Act van Supremacy en de Act of Uniformity de Anglicaanse kerk alsnog teveel invloed gaf en daardoor de Engelse katholieken tot tweederangsburgers degradeerde. Het bedachtzame beleid van Elizabeth I bezorgde Engeland één van de voorspoedigste periodes uit haar geschiedenis. Kunst en literatuur kwamen als nooit te voren tot bloei, waar het werk van William Shakespeare (1564-1616) een voorbeeld van is. Ook werden in de tweede helft van de 16e eeuw veel ontdekkingsreizen op touw gezet door onder andere Francis Drake en Humphrey Gilbert. Die overzeese tochten vormden de opmaat voor de 17e eeuw, die in het teken zou staan van koloniale- en handelsactiviteiten. Bovendien richtte Elizabeth in 1600 eigenhandig de East India Company op. Elizabeth was een geliefde koningin, maar had onder de katholieke bevolking nog de nodige vijanden. Hierdoor was het gevaarlijk om al te vaak in het openbaar te verschijnen. Elizabeth deinsde er niet voor terug om hard op te treden tegen haar belagers, ook niet wanneer het eigen familie betrof. Zo sloot zij haar Schotse nicht Mary Stuart op verdenking van een samenzwering 19 jaar lang op in de Tower, waarna zij haar in 1578 liet onthoofden. Omdat Elizabeth protestantse opstandelingen in Frankrijk en de Nederlanden steunde, joeg zij ook de Spaanse koning Filips II tegen zich in het harnas. Filips II had haar eerder nog ten huwelijk gevraagd, maar stuurde in 1588 de Spaanse vloot, de Armada, op Engeland af. Elizabeth bezocht vlak voor de confrontatie de Engelse troepen die het tegen de Spanjaarden op moesten nemen. De woorden die zij uitsprak om hen moed in te spreken, werden bekend als de ‘Speech to the troops at Tilbury’. Uiteindelijk kwamen de Engelsen als winnaars uit de strijd, waarmee de superioriteit van de Engelse vloot was bewezen. Dankzij de rol die Elizabeth met haar speech bij de overwinning had gespeeld, steeg haar populariteit onder de Engelse bevolking. Elizabeth I trouwde nooit en verloor naar eigen zeggen nooit haar maagdelijkheid. Zij werd daarom ook wel de Virgin Queen genoemd. Elizabeth maakte handig gebruik van haar positie als machtige, vrijgezelle vrouw om de internationale positie van Engeland te versterken. Zij werd hierdoor in eigen land beschouwd als een onzelfzuchtig heerser, die in staat was persoonlijk geluk op te offeren voor het landsbelang. Op 24 maart 1603 overleed de Virgin Queen op 69-jarige leeftijd aan een onbekende doodsoorzaak. Zij werd naast haar halfzuster Mary begraven in de Westminster Abbey. Elizabeth werd opgevolgd door de protestantse Jacobus, de zoon van Mary Stuart die op dat moment als Jacobus VI al koning van Schotland was. Zo kwam er een einde aan het leiderschap van de Tudor-dynastie, die in 1485 met de troonsbestijging van Hendrik VII was begonnen.

Het huis STUART (1603-1714)

Het huis Stuart was een Brits adellijk huis afkomstig uit Schotland. De dynastie verenigde Engeland en Schotland tot één koninkrijk, en regeerde daarnaast ook over Ierland.
De koningen van het huis van Stuart (1371-1707) vindt u in het volgend parenteel (Van Jacobus I tot Anna I):

Koning Jacobus I.

Koning Jacobus I van Engeland Koning James of Jacobus werd geboren in het kasteel van Edinburgh op 19 juni 1566. Hij was de enige zoon van Mary Stuart, the Queen of Scots (de koningin der Schotten) en haar tweede echtgenoot Hendrik Stuart, Lord Darnley. Jacobus trouwde in Oslo op 20 augustus 1590 met Anne, de dochter van koning Frederik II van Denemarken. Het paar kreeg zeven kinderen, waaronder de latere koning Karel I. Na het aftreden van zijn moeder als koningin van Schotland werd Jacobus op 24 juli 1567, slechts één jaar oud, koning van Schotland onder de naam Jacobus VI. Bij het kasteel van Stirling werd hij vijf dagen daarna gekroond tot koning der Schotten. Tot 1583 werd namens hem Schotland geregeerd door regenten. Voor de ogen van zijn moeder werd zijn vader, Lord Darnley, vermoord. Zijn moeder werd voortdurend vervolgd door de Engelse koningin Elisabeth I en ten slotte, namens haar, na een schijnproces in het kasteel van Fotheringhay, ter dood gebracht. Dat Jacobus een boek schreef over demonische krachten zal dan ook niemand verbazen. Jacobus schreef overigens ook sonnetten. Na de dood van koningin Elisabeth I op 24 maart 1603, aanvaardde Jacobus het koningschap over Engeland als Jacobus I Hij werd gekroond in de Abdij van Westminster op 25 juli 1603. Jacobus I werd de eerste koning van Engeland uit het Huis van Stuart. Met deze troonsbestijging werden Schotland en Engeland ten langen leste verenigd. Jacobus VI streefde er echter naar als een alleenheerser te regeren en lag daarom voortdurend overhoop met het Parlement. In 1605 had hij grote problemen. Het zogenaamd Buskruitcomplot werd tijdig ontdekt; men dreigde het Parlementsgebouw op 5 november 1605 op te blazen en dat kon maar ternauwernood worden voorkomen. Als belangrijkste aanstichter werd Guy Fawkes veroordeeld tot de strop. In 1606 werd de Engelse Compagnie opgericht met het doel overzee kolonies te stichten. In 1607 werd het huidige Virginia gekoloniseerd. De hoofdstad kreeg, ter ere van de koning zijn naam en werd Jamestown genoemd. In 1619 werd hier de slavernij geintroduceerd. Jacobus I steunde de Kerk van Engeland, de Anglicaanse kerk, waar hij kon en liet de protestantse puriteinen vervolgen, omdat zij het protestantisme in Engeland wilden radicaliseren. Een groot aantal van hen scheepte zich uiteindelijk in 1620 in op de Mayflower en zeilde naar Amerika. Daar werden zij in feite de stichters van de Amerikaanse staat. Jacobus zaaide ook haat bij de Katholieken. Hij beperkte de macht van de adel in Ierland en Schotland en deelde hun landerijen uit aan de protestanten in Ierland en Schotland. In 1611 verscheen een belangrijke vertaling van de Bijbel, die in opdracht van Jacobus I werd gemaakt. Nog steeds wordt deze vertaling de "Bijbel van Koning Jacobus" genoemd. Op aandringen van Spanje liet Jacobus I in 1618 de alom vereerde Sir Walter Raleigh executeren omdat deze in de Amerikaanse kolonies van Spanje had gevochten. Hij werd beschuldigd van verraad. Op 27 maart 1625 overleed Jacobus I in Theobalds Park in Hertfordshire in de leeftijd van 59 jaar aan de gevolgen van een nierziekte. Hij had 22 jaar over Engeland geregeerd en ruim 57 jaar over Schotland. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Karel als Karel I.

Koning Karel I.

Koning Karel I Vlak na zijn aantreden grijpt hij alle macht naar zich toe en ontbindt hij het Engelse Parlement. Na een Schotse opstand moet hij het Parlement echter weer bijeenroepen, waarna er een machtsstrijd ontstaat. Uiteindelijk delft hij het onderspit en wordt hij de enige Britse vorst in de geschiedenis die ooit is onthoofd. Karel I van Engeland werd geboren op 19 november 1600 in het Schotse Dunfermline Palace te Fife. Hij was de tweede zoon van de Schotse en Engelse koning Jacobus I en diens vrouw Anna van Denemarken. In 1612 stierf zijn oudere broer Hendrik echter aan de gevolgen van tyfus, waardoor Karel alsnog de eerste in lijn der troonopvolging werd. Na de dood van Jacobus in 1625 werd hij dan ook gekroond tot koning van Engeland, Schotland en Ierland. Op 13 juni 1625 trouwde Karel met Henriëtta Maria van Frankrijk (1609 – 1669), een dochter van de Franse koning Hendrik IV. Al vrij snel bleek Karel er een autocratische manier van regeren op na te houden, tot grote onvrede van de Engelse adel, die zich hiertegen verzette. In 1629 besloot Karel daarop het Parlement te ontbinden en voortaan alleen door te regeren. Tijdens dit ‘Persoonlijke Bewind’ verhoogde hij onder meer het scheepsgeld en voerde hij enkele religieuze hervormingen door. Dit was echter tegen het zere been van de Schotten, die in 1637 in opstand kwamen tegen zijn bewind tijdens de zogeheten Eerste Bisschopsoorlog. Zonder steun van de Engelse adel bleek Karel niet opgewassen tegen de Schotten en in 1639 moest hij daarom een vernederende wapenstilstand sluiten. Karel besloot daarop in 1640 de Engelse adel weer bijeen te roepen. Dit zogeheten ‘Korte Parlement’ was in zijn ogen echter te veeleisend en hij liet het dan ook al snel weer ontbinden. Na een nieuwe nederlaag tegen de Schotten kon Karel echter niet langer zonder hun steun, en dus kwam op 3 november 1640 het ‘Lange Parlement’ bijeen. Zij dwong de koning de ene na de andere concessie te doen, totdat er maar weinig van zijn macht overbleef. Toen Karel uiteindelijk ook zijn bevel van het Engelse leger in moest leveren was voor hem de maat vol. Hij liet een aantal parlementsleden arresteren op verdenking van hoogverraad, waarna als gevolg de Eerste Engelse Burgeroorlog (1642-1646) uitbrak. Karel had gedacht dat het grootste deel van het leger aan zijn kant zou staan, maar hij kwam bedrogen uit. In 1647 werd hij gevangen genomen en uitgeleverd aan het Parlement, dat hem berechtte en op 30 januari 1649 liet executeren. Karel I is daarmee de enige vorst uit de Britse geschiedenis die ooit werd afgezet en onthoofd. Na de executie volgde een periode waarin Engeland geen koninkrijk was, maar door Oliver Cromwell en later door zijn zoon Richard Cromwell , als Lord Protector werd bestuurd.

Koning Karel II.

Koning Karel II leeft enkele jaren in ballingschap voordat hij in 1660 koning van Engeland wordt. Zijn regeerperiode is bekend als de Restauratie, waarbij vrijheid van meningsuiting en cultuur centraal staan. Toch is zijn bewind niet erg succesvol, hij verliest veel geld met de Engelse zeeoorlogen tegen Nederland. Karel II werd geboren op 29 mei 1630 te Londen. Karel II is geboren in St. James’s Palace in Londen als oudste zoon van koning Karel I en Henrietta Maria van Frankrijk. Zijn vader vocht in de Engelse Burgeroorlog tegen troepen van de Puriteinse kerk en het Engelse parlement, maar was in 1646 aan de verliezende hand. Karel II vertrok daarop naar Frankrijk, waar zijn moeder al woonde. Na de executie van zijn vader werd Karel II in 1649 door Schotland uitgeroepen tot koning. Hij keerde daarop met een klein leger terug naar Groot-Brittannië, om zijn rechtmatige positie als koning in te nemen. Oliver Cromwell, die de leiding had tijdens de Engelse Burgeroorlog en zichzelf daarna tot landvoogd had benoemd, wist Karel II in 1651 echter bij Worcester te verslaan. Hij keerde daarna terug naar Frankrijk. Na Cromwell’s dood in 1660 werd Karel II alsnog koning. De periode kwam bekend te staan als de ‘Restauratie’, een tijd van politieke en culturele bloei. Het koningschap van Karel II was niet op alle vlakken een succes. De pest had in 1665 dood en verderf gezaaid, in 1666 werd een groot deel van Londen door de Grote Brand verwoest en de Tweede (1665-1667) en Derde Zeeoorlog (1672-1674) tegen Nederland resulteerden in verlies van enorme geldbedragen. Michiel de Ruyter wist tijdens de Tocht naar Chatham van 1667 zelfs diep in Engeland grote schade aan te richtten. Karel’s financiële mismanagement was het grootste probleem tijdens zijn koningschap. Karel II trouwde in 1662 met Catharina van Bragança uit Portugal, maar zij kreeg enkele miskramen en wist Karel II geen zoon te geven. Bij andere vrouwen lukte hem dat een stuk gemakkelijker. Hij kreeg vele buitenechtelijke kinderen, waar hij er veertien van erkende. Zijn buitenechtelijke liefdesleven leverde hem de bijnaam ‘De Vrolijke Koning’ op. Karel II stierf op 6 februari 1685 te Londen.

Koning Jacobus II.

Koning Jacobus II (Londen 14 okt. 1633 - St.-Germain-en-Laye 16 dec. 1701), koning van Engeland en (als Jacobus VII) van Schotland van 1685 tot 1688, uit het Huis Stuart, was de tweede zoon van Karel I. In jan. 1643 ontving hij de titel hertog van York. Tijdens de burgeroorlog werd Jacobus door het parlement gevangengenomen, maar hij ontsnapte in 1648 naar Holland. In 1649 ging hij naar Frankrijk. In 1652 diende hij onder Turenne en in het Spaanse leger. Bij de restauratie van de Stuarts in 1660 werd hij 'Lord High Admiral' van Engeland. Hij betoonde zich in de strijd tegen de Hollanders een bekwaam vlootvoogd (vooral als organisator en administrateur, al streed hij ook ter zee: Zeeslag bij Lowestoft, Slag bij Solebay). Onder invloed van zijn vrouw, Anna Hyde, die hij in 1660 gehuwd had, ging hij tot het katholicisme over, zodat hij na de afkondiging van de Test Act (1673) al zijn ambten moest neerleggen. In 1673 huwde hij de katholieke Maria d'Este, prinses van Modena. De publieke opinie in Engeland werd hem steeds slechter gezind en ten tijde van de popish plot (1678) moest hij vluchten. Hij kon spoedig terugkeren en werd in 1680 koninklijk stadhouder in Schotland, waar hij zeer streng tegen de protestanten optrad. Jacobus was van rechtswege troonopvolger, maar na 1680 brak een hevige strijd om zijn erkenning uit tussen koning en parlement en Whigs en Tories. De gebeurtenissen ontwikkelden zich ten gunste van Jacobus, en in 1685 aanvaardde hij de regering. Opstanden van Argyll en Monmouth werden onderdrukt. De oppositie nam echter snel toe, daar Jacobus de Test Act overtrad door katholieken in belangrijke militaire en rechterlijke functies te benoemen. De oppositie bereikte haar hoogtepunt toen Jacobus de anglicaanse geestelijken wilde dwingen het zgn. Tolerantie-edict ten gunste van de katholieken van de kansel voor te lezen en er bovendien een mannelijke troonopvolger geboren werd (10 juni 1688). Jacobus' tegenstanders meenden dat de kroonprins een ondergeschoven kind was. In ieder geval was het voor hen een grote teleurstelling dat Jacobus' dochters, beiden met protestantse vorsten gehuwd, nu van de opvolging uitgesloten waren. De leiders van de Whigs nodigden Willem III van Oranje, Jacobus' schoonzoon, uit de regering over te nemen. Willem kwam naar Engeland, waarna Jacobus spoedig de tegenstand moest opgeven. Op 23 dec. 1688 vluchtte hij met zijn gezin naar Frankrijk. Hij onderhield sindsdien steeds betrekkingen met zijn aanhangers in Engeland (zie jacobieten). In maart 1689 ging hij met Franse hulp tot een landing in Ierland over, maar de nederlaag bij de Boyne (1690) dreef hem voorgoed naar Frankrijk terug.

Koningin Maria II.

Koningin Maria II Zij had met haar man Koning Willem III een dubbel koningschap over het Koninkrijk Engeland en Schotland. Hun koningschap begon op 12 februari 1689, toen ze door het Engelse parlement werden geaccepteerd als koning en koningin in plaats van de verdreven katholieke koning Jacobus II, die Engeland uit was gevlucht tijdens de Glorious Revolution van 1688. Dit was de enige periode in de geschiedenis van Engeland met een dubbel koningschap waar beide monarchen dezelfde bevoegdheden hadden en zelf mochten regeren; normaal heeft de echtgenoot of echtgenote van de regerende monarch geen politieke bevoegdheden en is gewoon een prins-gemaal of gemalin (meestal aangeduid als koningin). Toen Maria stierf op 28 december 1694, regeerde Willem alleen verder tot aan zijn dood op 8 maart 1702.

Koning William III.

Koning William III Na de dood van zijn vrouw Koningin Maria II, werd William alleen Koning tot aan zijn dood. In 1702 stierf Willem aan longontsteking, als complicatie bij een gebroken sleutelbeen, na een val van zijn paard dat struikelde over een molshoop.

Koningin Anna I.

Koningin Anna I van Engeland, uit het Huis van Stuart, was de tweede dochter van de hertog van York, de latere koning Jacobus II van Engeland en zijn eerste vrouw Anne Hyde. Ze werd geboren in het paleis van Sint James op 6 februari 1665. Ze trouwde op 28 juli 1683 in de koninklijke kapel van het paleis van Sint James met prins George van Denemarken, die de tweede zoon was van koningin Frederik III van Denemarken. Het was een triest huwelijk, want van de circa vijftien geboorten en miskramen, die Anna meemaakte, was er geen kind dat haar overleefde. Er was maar één kind dat de kleuterleeftijd doorkwam. Dat was haar zoon Willem, die de titel hertog van Gloucester droeg, maar slechts elf jaar oud werd. Toen koning Willem III na een kinderloos huwelijk met Mary, die al in 1694 gestorven was, in 1702 overleed, was Anna de eerste in de rij van troonopvolgers, die hem - ze was zijn schoonzuster - moest opvolgen. Op 8 maart werd ze koningin van Engeland en op 23 april 1702 werd ze gekroond in de abdij van Westminster. Anne was een sterk voorvechtster van de Kerk van Engeland. Ze had een sterk religieus gevoel. Ze had daarnaast vrijwel alleen belangstelling voor de binnenlandse politiek. De buitenlandse politiek en de daaruit voortvloeiende oorlogen liet ze maar al te graag over aan haar voornaamste generaal, John Churchill, die de eerste hertog van Marlborough werd en die de echtgenoot was van Sara, de oudste en beste vriendin van Anna. Marlborough voerde het commando tijdens de Spaanse Successieoorlog. Hij behaalde overwinningen in diverse veldslagen in Duitsland en in Spanje, waarvan die in Blenheim de bekendste was. Voornamelijk door de overwinningen van Marlborough, die voor die tijd echter van zijn taak werd ontheven, kon eindelijk in 1713 de Spaanse Successieoorlog worden beëindigd met de vrede van Utrecht. Hieraan heeft Engeland nog steeds het bezit van Gibraltar overgehouden. Anne zat de vergaderingen van het kabinet voor en bleef, zoals dat een goede vorst betaamd, boven de politieke opvattingen van de twee partijen staan. Dat waren de Whigs (De Pruiken, de liberalen) en de Tories (de koningsgezinden, de conservatieven). Tijdens de regering van Anne werd in 1707 de overeenkomst tussen Engeland en Schotland gesloten, die tot gevolgd had dat er één parlement kwam voor de Engelsen en de Schotten gezamenlijk. De man van Anna overleed al in 1708. Jaren later kreeg zij een beroerte en overleed kort daarna in Londen op 1 augustus 1714. Ze werd begraven in de kapel van Hendrik VII in de abdij van Westminster, waar al zo veel Engelse monarchen waren bijgezet. Mary was de laatste uit het huis Stuart. Na haar ging de troon naar het Huis van Hannover en kwam de Duitser George I op de Engelse troon.

Het huis HANNOVER (1714-1837)

In Groot-Brittannië werd met de Act of Settlement (1701) vastgelegd dat de kinderloze koningin Anna zou worden opgevolgd door Sophia van de Palts, keurvorstin van Hannover, of haar nakomelingen. De in Den Haag geboren Sophia, een kleindochter van Jacobus I van Engeland, was op dat moment het dichtst verwante protestante familielid van Anna. Na Anna's dood in 1714 werd Sophia's zoon George I, keurvorst van Hannover, gekroond als koning van Groot-Brittannië. Hiermee eindigde de Stuart-periode in Groot-Brittannië, en begon de Hannover-periode. Het Huis Hannover zat tot 1901 op de troon van Groot-Brittannië en (vanaf 1801) het Verenigd Koninkrijk. In 1840 trouwde koningin Victoria met Albert, de zoon van hertog Ernst I van Saksen-Coburg-Gotha.
De koningen van het huis van Hannover vindt u in het volgend parenteel :

Koning George I.

Koning George I was de zoon van

de eerste keurvorst van Hannover Ernest Augustus (1629-1698) en zijn vrouw Sophia van de Palts, die een kleindochter van James I van Engeland was. Hij was erfgenaam van het bisdom Osnabrück en het hertogdom Calenberg, waarvan een deel van de Hannoveraanse bezittingen van het huis van Brunswick was. Hij verwierf het andere deel door zijn huwelijk in 1682 met zijn nicht Sophia Dorothea van Celle. Ze kregen twee kinderen George (die later George II werd) en Sophia Dorothea van Hannover (die Frederick William I van Pruisen trouwde in 1706 en de moeder was van Frederik II de Grote van Pruisen ). Het was geen gelukkig huwelijk. George had verschillende minnaressen, en zijn vrouw Sophia was weggelopen met de Zweedse graaf Filips Königsmark die in 1694 op mysterieuze wijze verdween. Men geloofde dat hij gedood was met medeplichtigheid van George (zijn lichaam is in een rivier gegooid). Sophia werd opgesloten in Castle Ahlden in Celle, waar ze bleef tot haar dood 30 jaar later. In Engeland had koningin Anne geen overlevende kinderen en in 1701 besliste het Parlement om de protestantse lijn van opvolging te verzekeren, en verzette zich tegen de vordering van de katholieke James Edward Stuart. George's moeder Sophia werd erfgename van de Britse troon, maar ze overleed mei 1714 een paar weken voor koningin Anne. Dus toen Anne stierf in augustus van dat jaar werd George Koning George I van Engeland en Schotland. In Hannover was hij de absolute heerser, maar in Engeland moest hij werken met het Parlement en zijn Whig ministers, vooral Lord Townshend die werd ontslagen, Earl Stanhope en Robert Walpole. Jacobite opstanden in Schotland in 1715 onder leiding van Lord Mar, en in 1719 ondersteund door de Spaanse troepen, die probeerden om James Edward Stuart ('De oude Pretender') op de troon te krijgen, vonden weinig steun en zij werden snel verslagen. George lag in ruzie met zijn zoon George en hij werd steeds impopulairder. Hij bracht meer en meer zijn tijd door in Hannover, waar hij overleed aan een beroerte in 1727.

Koning George II.

Koning George II Hannover, 10 november 1683 – Londen, 25 oktober 1760) was koning van Groot-Brittannië en Ierland en keurvorst van Hannover van 1727 tot zijn dood in 1760. Hij was de zoon van koning George I en diens vrouw Sophia Dorothea van Celle. Hij was de laatste Britse monarch die buiten Groot-Brittannië was geboren. Hij stond bekend om zijn vele conflicten eerst met zijn vader en later met zijn zoon. Aan het begin van zijn regering had hij weinig politieke macht. Die lag toen veel meer in de handen van de eerste Britse politicus die als premier beschouwd kon worden, Robert Walpole. Op 22 augustus 1705 trad George te Hannover in het huwelijk met markgravin Caroline van Brandenburg-Ansbach, een intelligente en aantrekkelijke vrouw, er waren vele mannen die om haar hand hadden gevraagd. Van Caroline werd eigenlijk verwacht dat ze zou trouwen met een Spaanse prins, maar zij weigerde. Dit kwam doordat zij anders haar protestantse geloof moest opgeven voor het Rooms-katholieke geloof.

Koning George III.

Koning George III (Londen, 4 juni 1738 – Windsor Castle, 29 januari 1820) was koning van Groot-Brittannië en koning van Ierland vanaf 25 oktober 1760. De lange regering van George III werd overschaduwd door een reeks militaire conflicten waar zijn koninkrijken en landen aan mee deden. Deze oorlogen speelden zich af in Europa, Afrika, Amerika en Azië. Op 8 september 1761 trad de koning in de Koninklijke Kapel van het St. James's Palace in het huwelijk met hertogin Sophia Charlotte van Mecklenburg-Strelitz. Ze leerden elkaar pas kennen op hun huwelijksdag. Twee weken later werden beiden gekroond in de Westminster Abbey. Het mag wel opmerkelijk genoemd worden dat George geen maîtresses had, dit in zeer groot contrast met zijn voorgangers en zijn zoons, de latere George IV en Willem IV. Het echtpaar had een zeer gelukkig huwelijk. Er werden vijftien kinderen geboren, negen zoons en zes dochters. In 1788 werd duidelijk dat de geestesvermogens van de koning afnamen. Als gevolg hiervan werd hij uiteindelijk in 1811 van zijn taken ontheven. Zijn zoon trad op als regent, tot de koning in 1820 overleed. Hij was toen inmiddels doof en blind geworden en zijn geestelijke vermogens volledig kwijt. Tegenwoordig nemen sommigen aan dat dit ziektebeeld veroorzaakt werd door porfyrie, een erfelijke ziekte waaraan George mogelijk leed.

Koning George IV.

Koning George IV (St. James's Palace, 12 augustus 1762 – Windsor Castle, 26 juni 1830) was koning van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland en koning van Hannover van 1820 tot 1830. Hij was Prince Regent voor zijn vader van 1811 tot diens dood in 1820 en stond vooral bekend om de overwinning van het Verenigd Koninkrijk in de Napoleontische oorlogen. Koning George IV staat vandaag de dag vooral bekend om zijn extravagante levensstijl, zowel in de periode als Prince of Wales, Prince Regent en Koning. In 1797 was zijn gewicht al rond de 111 kilogram. Hij had een zeer slechte relatie met zijn vader, George III, en ook met zijn eigen echtgenote Caroline van Brunswijk. Hun dochter Charlotte huwde op 2 mei 1816 in Carlton House met de Duitse prins Leopold van Saksen-Coburg-Saalfeld, de latere koning Leopold I van België. Anderhalf jaar later stierf ze in het kraambed, waardoor George geen erfgenaam en troonopvolger had. Om haar dood werd nationaal gerouwd. George IV stierf op 26 juni 1830 en werd begraven in Windsor Castle. The Times schreef: "Nooit werd iemand minder betreurd door zijn medeschepselen dan deze overleden koning. Welk oog heeft over hem geweend? Welk hart heeft een snik geslaakt van onbaatzuchtige droefheid? (...) Indien George IV ooit een vriend heeft gehad (...) verklaren wij, dat zijn of haar naam ons nooit heeft bereikt." Zijn jongere broer Willem volgde hem op als koning Willem IV.

Koning William IV.

Koning William IV (Londen, 21 augustus 1765 – Windsor Castle, 20 juni 1837) was koning van het Verenigd Koninkrijk en koning van Hannover van 1830 tot zijn dood in 1837. Willem, de derde zoon van koning George III en koningin Charlotte en jongere broer van George IV, was de laatste mannelijke koning uit het Huis Hannover. Hij was ook de laatste Britse vorst die regeerde over zowel het Verenigd Koninkrijk als over Hannover. Op 11 juli 1818 trouwde Willem te Kew met Adelheid van Saksen-Meiningen, een dochter van hertog George I van Saksen-Meiningen. Willem was 27 jaar ouder dan Adelheid. Willem IV stierf in de vroege uren van 20 juni 1837 op 71-jarige leeftijd aan een longontsteking en werd begraven in Windsor Castle. Hij werd in het Verenigd Koninkrijk opgevolgd door zijn nichtje Victoria (dochter van zijn broer Eduard de hertog van Kent) en in Hannover door zijn jongere broer Ernst August.

Het huis VAN SAKSEN-COBURG-GOTHA (1838-1910)

Prins Albert van Saksen-Coburg-Gotha, trouwde op 10 februari 1840 met koningin Victoria van het Verenigd Koninkrijk. Het Engelse koninklijk huis heette vanaf toen officieel Saksen-Coburg-Gotha. In 1917 veranderde koning George V de naam in Windsor.
De koningen van het huis van Saksen Coburg Gotha vindt u in het volgend parenteel :

Koningin Victoria.

Koningin Victoria (1837-1901). Victoria werd geboren op 24 mei 1819 in Londen. Ze werd al op jonge leeftijd koningin. De kinderen van haar voorganger, haar oom Willem IV, waren beide al gestorven, en dus volgde Victoria hem op 28 juni 1838 op slechts 19 jarige leeftijd op als Koningin van Engeland. Het regeren werd Victoria in het begin bijgebracht door haar eerste minister Lord Melbourne, en later door haar echtgenoot, prins Albert van Saksen-Coburg-Gotha. Zij traden in het huwelijk op 10 februari 1840. Koningin Victoria is de langst regerende vorstin uit de geschiedenis van Groot-Brittannië. Zij regeerde totaal 63 jaar en 7 maanden. Samen met haar echtgenoot kreeg Victoria 9 kinderen en 42 kleinkinderen. Voor al deze kinderen en kleinkinderen regelde Victoria huwelijken die vrijwel alle Europese koningshuizen met elkaar verbonden. Mede hierdoor werd Victoria ook wel the Grandmother of Europe genoemd. Toen Victoria in 1838 koningin werd, was Groot-Brittannië al een constitutionele monarchie. Dit hield in dat zijn als koningin weinig zeggenschap had, maar ondanks dat groeide zij wel uit tot een zeer belangrijk persoon in die tijd. De regeringstijd van Koningin Victoria wordt ook wel het Victoriaans Tijdperk genoemd. Aan het begin van haar regeerperiode was het Koninklijk Huis niet erg populair onder de bevolking. Vooral de losbandige levenswijze van haar oom George IV had tot veel afkeer geleid. Victoria heeft geprobeerd een zo keurig mogelijk leven te leiden om deze slechte reputatie te verbeteren. De strenge levenswijze die zij hanteerde was een voorbeeld voor het volk. Ook gaf zij met haar ingetogen houding en uitermate preutse opvattingen een compleet nieuwe betekenis aan de term 'Victoriaans'. In 1861 overleden zowel Victoria's moeder als haar echtgenoot. Prins Albert werd slechts 42 jaar oud. Nadien nam Victoria een lange periode van rouw in acht, en droeg zij de rest van haar leven zwarte kleding. Ze zonderde zich volledig af, en was nog maar zelden in het openbaar te zien. Door deze afzondering kreeg ze als bijnaam 'de Weduwe van Windsor'. Victoria stierf op op 22 januari 1901 op het eiland Wight, in haar geliefde Osborne House.

Koning Eduard VII.

Koning Eduard VII (Londen, 9 november 1841 – aldaar, 6 mei 1910) was koning van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland en keizer van Indië vanaf 22 januari 1901 tot zijn dood op 6 mei 1910. Hij was de eerste vorst uit het Huis Saksen-Coburg en Gotha die over het Verenigd Koninkrijk regeerde. Ook zijn zoon, koning George V, behoorde tot het Huis Saksen-Coburg en Gotha maar tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de naam door George V veranderd in het Brits klinkende Huis Windsor. Hij trouwde met prinses Alexandra van Denemarken, oudste dochter van prins Christiaan van Denemarken en prinses Louise. Eduard rookte op één dag twintig sigaretten en twaalf sigaren. Hij was bovendien veel te zwaar. In maart 1910 werd de toestand van de koning slecht en werd opgenomen in het ziekenhuis. Op 27 april keerde hij terug naar Buckingham Palace maar hij had nog steeds zeer veel last van zware bronchitis. Koningin Alexandra keerde terug van Korfoe op 5 mei. Op Korfoe had ze haar broer, de Griekse koning, George I, bezocht. De volgende dag kreeg de koning een aantal hartaanvallen te verduren, maar weigerde om naar bed te gaan. Hij zei tegen Alexandra: "No, I shall not give in; I shall go on; I shall work to the end." (Vrij vertaald: "Nee, ik zal niet toegeven, ik zal doorgaan, ik zal werken tot het eind."). Tussen de momenten van flauwvallen door vertelde zijn zoon, George, dat zijn paard, Witch of the Air, die middag had gewonnen in Kempton Park. De koning antwoordde daarop: "I am very glad" ("Ik ben zeer blij"), zijn laatste woorden. Rond half twaalf 's avonds verloor hij het bewustzijn voor de laatste keer en werd hij naar bed gebracht. Hij overleed om kwart voor twaalf in de avond op 6 mei 1910. Zijn tweede zoon volgde hem op als koning George V. Ondanks dat hij vele buitenechtelijke relaties had gehad was zijn vrouw zeer geraakt door zijn dood. Koningin Alexandra stierf op 20 november 1925

Het huis WINDSOR (1910-HEDEN)

Het huis Windsor (Engels: House of Windsor), oorspronkelijk het huis Saksen-Coburg en Gotha, is sinds 1917 de naam van de Britse koninklijke familie. Koning George V veranderde de oorspronkelijke Duits-klinkende achternaam van de koninklijke familie in 1917 in het Engels-klinkende Windsor (naar Windsor Castle). Dit om de bevolking gerust te stellen die, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, wilde dat alle connecties met Duitsland verbroken zouden worden. De Duitse naam komt oorspronkelijk van het huwelijk tussen Koningin Victoria en Albert van Saksen-Coburg en Gotha, zoon van hertog Ernst I van Saksen-Coburg en Gotha, in februari 1840. Echter, de naamsverandering gold alleen voor de nakomelingen in de mannelijke lijn van Koningin Victoria, en niet in de vrouwelijke lijn. In april 1952, twee maanden nadat ze de troon besteeg, bracht Koningin Elizabeth II duidelijkheid over de dynastienaam door een verklaring tegenover de Privy Council te geven dat het "mijn wil en mijn wens is dat ik en mijn kinderen voortaan onderdeel zullen uitmaken van het Huis en de Familie van Windsor, en dat mijn nakomelingen die getrouwd zijn en hun nakomelingen de naam Windsor zullen dragen". Later, op 8 februari 1960, legde Elizabeth II een tweede verklaring af dat zijzelf en haar vier kinderen onderdeel uit zouden maken van het Huis en de Familie van Windsor, en dat haar andere nakomelingen in mannelijke lijn de naam Mountbatten-Windsor (Mountbatten van haar man, Prins Philip) zouden dragen. De naam van deze familie luidde oorspronkelijk overigens Battenberg en werd tijdens de Eerste Wereldoorlog, op verzoek van de Engelse koning George V, met hetzelfde argument als bij de familie Windsor veranderd de naam in het meer Engels klinkende Mountbatten. Elke toekomstige Britse monarch kan de familienaam weer veranderen, zonder rekening te hoeven houden met de naamsveranderingen die George V en Elizabeth II ingevoerd hebben. Zo zou Prins Charles, wanneer hij monarch is, de koninklijke familie bijvoorbeeld "Mountbatten" kunnen gaan noemen. Er zijn tot nu toe vier Windsor-monarchen geweest:
George V
Eduard VIII
George VI
Elizabeth II

De koningen van het huis van Windsor vindt u in het volgend parenteel :

Koning George V.

Koning George V George Frederik Ernst Albert, (Londen), 3 juni 1865 - Sandringham House (Norfolk), 20 januari 1936) was de eerste Britse monarch uit het Huis Windsor, dat hijzelf had gecreëerd uit de Britse tak van het Huis Saksen-Coburg en Gotha. In 1891 verloofde Albert Victor zich met prinses Mary van Teck (beter bekend als “May”), de enige dochter van prins Frans van Teck, de hertog van Teck en diens vrouw prinses Maria Adelheid van Cambridge. Het huwelijk van George en Mary vond plaats op 6 juli 1893 in de Koninklijke Kapel van het St. James's Palace in Londen. Het huwelijk werd een groot succes.

Koning Edward VIII.

Koning Edward VIII werd geboren op 23 juni 1894 in de Witte Villa in het park van Richmond. Hij was de oudste zoon van George, de hertog van York, de latere koning George V en Mary van Teck, die later Queen Mary werd. De bijnaam van Edward werd "Onze glimlachende prins". Edward kreeg een opvoeding aan de Oxford Universiteit en een militaire opleiding bij de Koninklijke Marine. In 1911 werd hij gecreëerd tot Prins van Wales. Hij was tijdens de Eerste Wereldoorlog in militaire dienst. In de twintiger jaren van de twintigste eeuw maakte hij verschillende wereldreizen, waarin hij uitstekend overkwam. Hij zag er goed uit, was charmant en diplomatiek. Ook zijn democratische opvattingen maakten een goede indruk. Hij verwierf een grote populariteit. Omstreeks 1930 leerde prins Edward de Amerikaans mevrouw Simpson kennen. Ze was een gescheiden vrouw, die zeer intelligent was. Ze betekende erg veel voor de prins, maar het feit dat ze gescheiden was, lag niet goed in Engeland. Toen koning George V, de vader van Edward, op 20 januari 1936 overleed, volgde Edward hem op. Hij werd koning Edward VIII, maar tot een kroning is het nooit gekomen. Edward VIII stond er op, om met mevrouw Wallis Simpson in het huwelijk te treden, maar hij werd door de regering bij monde van de Eerste Minister Baldwin voor de keuze gesteld: Of trouwen en dan afstand doen of mevrouw Simpson laten schieten, want een gescheiden vrouw, die bovendien niet van adel was, kon door Engeland niet worden geaccepteerd. De werkelijke redenen lagen waarschijnlijk veel dieper. Edward had vermoedelijk een grote sympathie voor het Nazi-bewind, dat er in was geslaagd werk te creëren in Duitsland. Edward stak zijn bewogenheid met de vele werkloze mensen, die vaak in kommervolle omstandigheden het hoofd boven water moesten zien te houden, nimmer onder stoelen of banken. Dat waren voor de regering, die nog steeds min of meer Victoriaanse opvattingen huldigde, vermoedelijk de ware redenen om Edward VIII zo hard tegemoet te treden. Maar ook de meeste leden van de koninklijke familie waren niet erg ingenomen met de mogelijke toekomstige koningin. Er zat voor Edward VIII, die zijn hart wilde volgen, dan ook niets anders op. Hij kondigde op 10 december 1936, tijdens een bewogen radiorede, die voor de meeste mensen als een grote verrassing kwam, aan dat hij had besloten de vrouw van zijn hart te trouwen en af te zien van de Britse troon voor hem en zijn eventuele kinderen. Hij accepteerde de titel "Hertog van Windsor", een titel waarmee hij sedert zijn aftreden door het leven ging. Edward VIII vertrok als de hertog van Windsor, met zijn Wally Simpson, naar Frankrijk. In 1937 trad hij met haar in het huwelijk op het kasteel Condé in de nabijheid van Tours. Het paar kreeg geen kinderen. Ofschoon Edward VIII sinds zijn abdicatie min of meer in onmin met zijn familie leefde, trad er in de laatste jaren van zijn leven toch een zekere verandering in de houding van de jongere leden van het koninklijk gezin ten opzichte van Edward in; er waren weer contacten. Op 28 mei 1972 overleed hij in Parijs. Hij werd begraven in Frogmore House in het park van Windsor. Na zijn abdicatie in december 1936 werd Edward VIII opgevolgd door zijn jongere broer George, die als koning George VI op de troon kwam. Het nieuws van de abdicatie en het huwelijk van de prins zouden nog lang wereldnieuws zijn gebleven, ware het niet dat vele andere belangrijke gebeurtenissen in die tijd de aandacht van het publiek vroegen, zoals de situatie in Hitlers Nazi-Duitsland, de Burgeroorlog in Spanje en de komst van keizer Haile Selassie naar Engeland na de bezetting door Italië van Ethiopië.

Koning George VI.

Koning George VI Albert Frederick Arthur George (Sandringham Estate, 14 december 1895 – aldaar, 6 februari 1952) was van 11 december 1936 tot aan zijn dood in 1952 koning van het Verenigd Koninkrijk en van de Britse Overzeese Gebieden. Hij was van 1936 tot 1947 de laatste keizer van Indië en tot 1949 de laatste koning van Ierland. In 1920 ontmoette hij Lady Elizabeth Bowes-Lyon, de jongste dochter van Claude Bowes-Lyon, 14e graaf van Strathmore en Kinghorne en Cecilia Cavendish-Bentinck. Albert was vastbesloten om met haar te trouwen. Albert en Elizabeth trouwden op 26 april 1923 in de Westminster Abbey. Lady Elizabeth werd door haar huwelijk Hare Koninklijke Hoogheid de Hertogin van York. Alberts keus voor een gewone burger werd als "modern" ontvangen bij het Britse volk.

Koningin Elisabeth II.

Koningin Elisabeth II In 1926 werd Elisabeth geboren als eerste dochter van Koning George VI en Elisabeth Bowes-Lyon. Samen met haar ouders en jongere zusje leidde ze een teruggetrokken leven. Maar in 1936 wordt haar vader koning, en Elisabeth zelf kroonprinses. Haar opvoeding wordt hier volledig aan aangepast. Gedurende de Tweede Wereldoorlog worden Elisabeth en haar zusje Margaret om veiligheidsredenen ondergebracht in Windsor Castle. Haar ouders verblijven in deze periode in Londen. Elisabeth wilde tijdens de oorlog graag een rol van betekenis spelen en ze meldde zich aan bij de vrouwenafdeling van het Britse leger waar ze chauffeuse werd. Elisabeth was hiermee het eerste vrouwelijke lid van het koninklijke huis die in militaire dienst ging. Op 13 jarige leeftijd had Elisabeth Philip Mountbatten leren kennen, Prins van Denemarken en van Griekenland. Op 20 november 1947 stapten zij in het huwelijksbootje. Dit hield wel in dat Philip geen aanspraak meer maakte op de troon, en eveneens afstand deed van zijn andere titels. Aan het begin van de jaren 50 ging de gezondheid van Elisabeths vader achteruit, en vanaf 1951 nam zij al enkele van zijn publieke taken over. Wanneer haar vader overlijdt, op 6 februari 1952 wordt Elisabeth koningin. Zij werd gekroond in Westminster Abbey op 2 juni 1953 en werd hiermee vorstin van het Verenigd Koninkrijk, Canada, Pakistan, Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland, Ceylon en Australië. Tegenwoordig zijn Zuid-Afrika, Sri Lanka, Pakistan onafhankelijke republieken. Zij erkennen Elisabeth niet meer als staatshoofd. Elisabeth en Philip kregen vier kinderen. De eerste was Prins Charles, die geboren werd in 1948. In 1950 werd zijn zus geboren, Prinses Anne. Tien jaar later, Elisabeth was toen al koningin werden Prins Andrew (1960) en Prins Edward (1964) geboren. Als koningin heeft Elisabeth haar taken altijd uitstekend en met veel plichtsgetrouw vervuld, maar het Britse Koningshuis kent ook een groot aantal dieptepunten. Zo werden de huwelijken van drie van haar vier kinderen gevolgd door een scheiding, en in 1997 komt haar ex-schoondochter Prinses Diana bij een ongeval om het leven. Elisabeth stond in het verleden bekend als kil en afstandelijk, maar de laatste jaren worden zowel de Koningin als hele koningshuis wat toegankelijker.

Lijsten van de Schotse koningen.

Huis Alpin

ca. 843-1058 HUIS ALPIN (Van Kenneth I ca. 843-858 tot Lulach 1057-1058):

Huis Dunkeld

1058-1290 HUIS DUNKELD (Van Malcolm III 1058-1093 tot Margaretha 1286-1290):

Huis Balliol

1292-1296 HUIS BALLIOL (John Balliol 1292-1296) Na de dood in 1329 van Robert I de Bruce probeerde Edward Balliol, zoon van John Balliol, tevergeefs koning van Schotland te worden.

Huis Bruce

1306-1371 HUIS BRUCE (Van Robert I the Bruce 1306-1329 tot David II 1329-1371):

Huis Stuart

1306-1371 HUIS BRUCE (Van Robert II 1371-1390 tot Maria I Mary, Queen of Scots 1542-1567):

Jacobus VI koning van Schotland en van 1603 tot 1625 als Jacobus I koning van Engeland. Hij was in deze laatste hoedanigheid de eerste koning uit het Huis Stuart en de opvolger van Elizabeth I, de laatste vorst uit het Huis Tudor. De laatste koningin van het huis Stuart over Engeland was Anna I. Zie Huis Stuart

Geschiedenis van de Schotse vorstenhuizen.

Zie Geschiedenis van Schotland

Schotland vormt het noordelijk deel van Groot-Brittannië. Dit deel was al acht of negen millennia bewoond vooraleer kon worden gesproken van zoiets als een Schotse identiteit, die pas is ontstaan gedurende de lange periode dat Schotland een zelfstandig koninkrijk was. Het koninkrijk is in de loop van de Middeleeuwen ontstaan. Evenals in Wales en Ierland was er geen sterk centraal gezag. Het grootste deel van de Schotten spreekt heden ten dage Engels. In zekere zin hebben de Schotten hun eigen taal, het Schots-Gaelisch (Gaelic), verloren. Vanaf de veertiende eeuw zijn gevoelens van vijandschap en wantrouwen jegens het grotere en welvarender Engeland min of meer een constante. Sinds 1603 worden Schotland en Engeland door dezelfde vorsten geregeerd. In 1707 werden ook de parlementen van de twee staten samengevoegd en het Schotse pond vervangen door het Britse pond. De industriële revolutie begon in de twee landen vrijwel gelijktijdig. In de loop van zijn geschiedenis ontstond in Schotland een nationale Kerk en een eigen rechtsstelsel. Veel Schotten voelen zich sterk verbonden met de geschiedenis van de eigen familie en met die van de eigen directe omgeving. De naam Schotland is afgeleid van het Latijnse Scotia, het land van de Scoten. Deze Scoten, een Keltisch volk, vestigden zich vanuit het noordoosten van Ierland rond de vijfde eeuw aan de westkust van het huidige Schotland. Oorspronkelijk (tot de tiende eeuw) duidde men Ierland met Scotia aan; de inwoners van Scotia werden Scot(t)i genoemd.

Bovenaan de pagina